Als het licht even uitgaat
Misschien is het het feit dat de dochter op dit moment een nogal vermoeiende leeftijd heeft (21 maanden), waarbij ze de ganse wereld wil ontdekken maar daar uiteraard altijd mama of papa bij nodig heeft. Misschien is het het feit dat het nu eenmaal lastig is om allebei voltijds aan het werk te zijn, en dat te combineren met een gezin en liefst nog elke avond vers lekker eten op tafel zetten ook.
Misschien is het gewoon het feit dat ik altijd al iemand ben geweest die veel slaap nodig heeft, en dat dat de afgelopen 2 jaar een zeldzaamheid is geworden. Misschien is mijn energiepeil gewoon lager dan dat van de gemiddelde mens.
Misschien ligt het aan het feit dat ik nogal perfectionistisch ben, en mezelf elke avond verplicht om te zorgen dat de keuken opgeruimd is, en dat alles klaarstaat om de volgende ochtendspits vlot door te komen (tassen klaar, tafel gedekt, …).
Moe, zo moe
Ik kan nog een tijdje doorgaan, en oneindig veel redenen opsommen die ‘misschien’ de verklaring kunnen zijn. Maar de juiste reden doet er op dit moment niet zoveel toe. Mijn punt is: ik ben moe. Niet alleen fysiek een beetje vermoeid, maar echt moe. Zowel fysiek als mentaal. Ik ben dat al een tijdje, maar begin deze week ging even het licht uit. ’s Nachts kon ik geen oog meer dicht doen van de stress. Stress waarover? Over vanalles en niets eigenlijk. Maar ik kreeg mezelf niet gekalmeerd.
En dus kwam ik tot de conclusie dat ik even aan de alarmbel moest trekken en ben ik naar de huisarts gegaan. Die heeft mij aangeraden om de rest van de week thuis te blijven om ‘uit te zieken’, of in mijn geval vooral uit te rusten. En zo gezegd, zo gedaan. Ik ben in mijn zetel gekropen, heb mij een tasje koffie gemaakt en een dekentje erbij gepakt, en ik ben gaan rusten. Vandaag zijn we twee dagen verder en voel ik inderdaad dat de rust wat is teruggekeerd en de mist in mijn hoofd terug aan het optrekken is.
Er zijn mensen die het lastiger hebben dan ik
Ik zie nochtans mensen die het objectief gezien lastiger hebben dan ikzelf, dat weet ik ook wel. We hebben hier maar 1 klein kotertje rondlopen, en hoewel ze zoals elke bijna 2-jarige de nodige aandacht vraagt, is ze eigenlijk een braaf zieltje. En de laatste weken moeten we ’s nachts maar zelden uit ons bed komen (ik grijp nu terwijl ik typ het dichtstbijzijnde stuk hout vast!).
En begrijp mij niet verkeerd: ik geniet eigenlijk met volle teugen van het mama zijn en het leven met ons drietjes. Mijn hart smelt als Elise mij ’s morgens een dikke knuffel geeft als uit haar bed komt, en als ze knuffelend komt aangelopen wanneer we haar gaan ophalen bij de opvang. Als ik haar ’s morgens en ’s avonds bij mij op schoot neem voor haar fles, dan geniet ik stiekem keihard van het moment en hoop ik altijd dat de tijd dan even kan blijven stilstaan. Als we met ons drietjes gaan wandelen in het zonnetje zoals afgelopen weekend, en ik zie dat Elise geniet van het rondlopen in het park en het zoeken naar de mooiste twijgjes en steentjes om mee te nemen naar huis, dan ben ik echt oprecht een gelukkig mens.
En je kan denken dat het probleem dan bij mijn werkt ligt, maar niets is minder waar. Want ik doe mijn job echt graag. Misschien niet echt iets wat je van de gemiddelde ambtenaar verwacht te horen, maar ik begin nooit met tegenzin aan mijn werkdagen. Dat ik nu noodgedwongen een aantal dagen aan de zijlijn moet staan, dat is voor mij bijna een ‘straf’. Maar ik besef dat het een kwestie is van nu even de batterijen op te laden, of anders later misschien niet meer met enkele dagen toe te komen om er bovenop te geraken als ik crash. En dus doe ik mijn best om naar de dokter te luisteren.
Het hoeft niet perfect te zijn
Misschien moet ik in de toekomst wat minder streng proberen zijn voor mezelf, en aanvaarden dat niet altijd alles perfect moet zijn. Dat het best wel oké is als er een geen gezonde maaltijd op tafel wordt getoverd maar dat we gewoon een diepvriespizza in de oven steken. Dat het best oké is als de meubels in de living eens wat grijzer zien omdat ze enkele dagen niet zijn afgestoft. Dat het best oké is om die vlek op de vloer niet onmiddellijk op te dweilen. Dat het best oké is om niet altijd bruisend van energie rond te lopen en mijn grenzen een beetje beter aan te geven.
Het is oké om me even slecht te voelen
Maar het belangrijkste dat ik moet leren: dat het best oké is om mezelf even slecht te voelen. En dat mensen maar moeten beseffen dat dat erbij hoort, en dat dat niet betekent dat ik niet gelukkig ben. Want zoals ik al zei: ik zie mijn meisje doodgraag, ik heb een job die ik graag doe, en ik heb een ventje naast mij staan die mij zeer zeker heel graag ziet (en ik hem). En ik kan af en toe eens klagen dat ik weer moet zorgen dat er iets gezond op tafel staat, maar langs de andere kant kook ik gewoon enorm graag en is dat voor mij een vorm van ontspanning na een lange werkdag.
Ik ben dus vaak ook gewoon blij als ik ’s avonds achter mijn kookpotten kan kruipen of als ik nog een baksel in de oven steek wanneer Elise in haar bed ligt. Maar jammer genoeg is er blijkbaar geen rechtstreeks verband tussen hoe graag je iets doet, en de hoeveelheid energie die je ervoor hebt. En dan gaat licht dus op een gegeven moment even uit. En dat is oké. Volgende keer beter!
Deze blog verscheen eerder op Hylke’s Blog.
