Hylke

Hylke (1987), samenwonend met Steven, mama van Elise (mei 2017). 

Werkt als Lesgever bij de FOD Financiën (jaja, les geven en ambtenaar zijn, een gouden combinatie in de ogen van velen… Maar ik doe het graag! En neen, ik zit niet de hele dag te niksen…)

Mijn beste eigenschap is empathie. Ik doe mijn best om naar iedereen te luisteren en om iedereen te begrijpen. Zelfs mensen die ik absoluut niet moet, of mensen die mij serieus hebben gekwetst. Meestal slaag ik er in om toch nog een fractie van begrip te tonen…

Mijn slechtste eigenschap is empathie. Het feit dat ik voor zowat iedereen probeer begrip op te brengen, tevens mijn beste eigenschap dus. Want soms is het toch veel gemakkelijker om gewoon boos te zijn, niet na te denken en totaal geen begrip te tonen. Of toch in elk geval veel minder vermoeiend.

Mijn meest voorkomende mentale toestand is “tevreden piekeren” zoals ik dat zelf noem. Over het algemeen ben ik meestal content met mijn leven en voel ik mij gelukkig. Maar altijd is er op de achtergrond wel nog een molentje aan het draaien (Zou ik dat niet beter anders doen? Hoe zullen we dat en dat regelen? Ben ik goed bezig? Kan ik nog iets verbeteren? You name it, it has crossed my mind )

Volmaakt geluk is voor mij niet veel speciaals. Gewoon van die dagen waarop alles goed loopt. Mama blij, papa blij en dochter blij. Alles verloopt vlotjes. Meer heb ik niet nodig. Ik kan dan door iets onnozels echt intens gelukkig zijn. En een ander toppunt van geluk: hoe mijn dochtertje naar mij toe komt gelopen na een dagje crèche of na een dagje bij de grootouders. Die oprechte en onvoorwaardelijke liefde die dan in haar blik ligt, gepaard met de uitbundige lach die heel haar gezichtje inpalmt. Zeg nu zelf, hoe kan je daar niet gelukkig van worden?

Ik heb de pest aan mensen die overal de pest aan hebben. En bemoeials, die mogen ook op een afstandje (of zeg maar afstand) blijven.

Mijn favoriete film is Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Toegegeven, ik heb hem een paar keer moeten zien voor ik de film volledig snapte. Maar damn, zo goed! Met nog een goeie soundtrack erbij (Everybody’s gotta learn sometimes…), wat wil je nog meer. Maar als guilty pleasure moet ik ook toegeven dat ik “The sound of Music” zowat van buiten ken. Pure jeugdnostalgie! En toch ook een bekende soundtrack ;-).