Ze heeft ook, ondanks haar jonge leeftijd, een grote angst om te falen. Foutjes maken is voor haar de hel. Ook alles wat verandert, of afwijkt van de voor haar gekende structuur, is moeilijken zorgt voor heel veel spanning in haar hoofdje en haar lijfje (”mama, ik heb buikpijn”).
Maar: het verwerken van al die prikkels en het loslaten van de spanning die door de dag wordt opgebouwd, dat gebeurt enkel thuis. Op andere plaatsen gedraagt onze dochter zich meestal gewoon voorbeeldig en lijkt er voor de buitenwereld niks aan de hand te zijn. Op school draait ze mee en horen we van de juffen vooral hoe goed ze het doet en hoe aangenaam het is om haar in de klas te hebben. Als ze eens bij een vriendinnetje gaat spelen, horen we vooral wat een braaf kind we hebben. Als ze al eens protesteert buitenshuis zonder dat mama en papa erbij zijn, weten we dat het echt iets was dat in haar ogen bijna onoverkomelijk was. Voor de rest laat ze op verplaatsing zelden zien wat er speelt, past ze zich aan aan de verwachtingen en doet ze door alsof er niets aan de hand is.
Misschien denk je nu: handig, zo een braaf kind ;-). En dat is ergens wel zo uiteraard. Maar het is ook jammer. Jammer dat ze zich alleen thuis veilig genoeg voelt om alle muren naar beneden te laten en volledig zichzelf te zijn. Jammer dat de rest van de wereld, ook al vindt ze het bijvoorbeeld op school wel leuk, voor haar toch dat stukje veiligheid ontbreekt om gewoon te zeggen wat er scheelt.
En het is ook frustrerend. Frustrerend omdat het moeilijk uit te leggen is aan de buitenwereld wat er in haar hoofdje omgaat, omdat die buitenwereld maar een fractie ziet van wie zij is. Omdat ze het blijkbaar nodig vindt om voor de buitenwereld een masker op te zetten, en het voor diezelfde buitenwereld heel lastig is om voorbij dat masker te kijken.
Voor ons meisje is het, op haar leeftijd, nog moeilijk om bij zichzelf aan te voelen en vooral te verwoorden wanneer iets te veel is of iets haar dwarszit, zeker tegen andere mensen dan mama of papa. Ze wordt ondersteund hierin, maar tot ze er sterker in staat bestaat onze taak als ouder er dus vooral in om het voor haar op te nemen en haar te helpen zaken aan te geven als het haar zelf niet lukt. Om haar te helpen haar verhaal te vertellen, zonder alles voor haar in te vullen of op te lossen.
Een moeilijk evenwicht, maar ik ben er wel van overtuigd dat het de juiste weg is. Dat het eigenlijk mooi is dat ze zich thuis zo veilig voelt dat ze alles er even uit kan laten. Dat ze er op vertrouwt dat wij haar nog steeds even graag zien, ook als ze eens een huilbui of een woedeaanval krijgt omdat alles even teveel is. Het begrip krijgen van buitenaf en de buitenwereld mee krijgen in ons verhaal is niet altijd evident. Maar die veiligheid thuis, dat blijft hopelijk altijd een zekerheid.
Meer weten over hoogsensitiviteit?
De masterclass Hoogsensitieve Kinderen is dé manier om meer inzicht te krijgen in jouw kind en zijn persoonlijkheidskenmerk. Van hulp voor ontprikkeling, de valkuilen en triggers tot tips voor de best mogelijke ondersteuning. Het wordt allemaal behandeld en uitgelicht aan de hand van video's, een podcast, een downloadbare PDF of een geprint werkboekje.
