Als het plots lente wordt na een helse winter met een huilende baby
Toen begon je te huilen
Toen begon je te huilen, uren aan een stuk. Je had pijn, slapen lukte je niet. Je papa en ik keken elkaar verschrikt aan. We zwoegden de dagen en nachten door. Wandelen, wiegen, troosten. De tijd leek stil te staan. Ik had het gevoel dat dit nooit voorbij zou gaan. Op sommige dagen huilde ik net zoveel als jij. Ik raakte niet verder dan de volgende propere pyjama.
Het gaat beter
Gelukkig gaat het sinds enkele weken beter met je. Dankzij de juiste medicatie is de pijn minder. Je bent wat meer gewoon aan de wereld. Je lacht, hebt plezier en je speelt. En ik, ik durf stilaan te genieten.
Ik heb jou zien groeien en openbloeien
Ik kijk naar buiten. De bomen hebben bladeren, de bloemen staan in bloei. Dat waar ik vroeger zo van kon genieten: de knoppen aan de bomen, de eerste lentegeur, dat is me dit jaar volledig ontgaan. Maar eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Ik heb jou zien groeien en openbloeien. Dat is zoveel mooier dan alle bomen en bloemen samen. En weet je wat, lieve schat ... Volgende jaar doen we dat lekker samen, de natuur zien ontwaken. Dan zal het voor mij mooier zijn dan ooit tevoren!
