Als je baby ineens een klein meisje is
Mamamamamama! Ze wappert met haar kleine armpjes. Ik zie haar door de opbergbakken van de crèche naar de voordeur stormen. Tevreden strekt ze haar armpjes naar me uit. Plots besef ik: hier staat een klein dametje voor mij! Waarom merk ik dit nu pas? Help het gaat zo hard opeens!
Mijn baby is al een peuter!
Ik zie haar nog altijd in haar eerste wiegje op wieltjes liggen. Een naamtag aan haar miniatuurenkeltje. Vredig, hulpeloos en perfect. Ik vind haar nog altijd perfect maar dat ene moment besef ik dat zij een nieuwe vorm van zelfstandigheid heeft bereikt. We ploeteren ons als mama en papa door die eerste mijlpalen en plots slaat het in als een bom: mijn baby is al een peuter!
Voor altijd mijn kleine meisje
Dat heeft natuurlijk zijn voordelen.
- Kleertjes aandoen gaat een stuk vlotter,tenminste als ze niet van nee zegt en het op een lopen zet.
- Ze reageert als we haar roepen.
- Ze zegt ineens 'pijntje' als ze valt. (Maar ook als ze met stift op haar vingertjes kleurt, er is nog werk aan)
- Ze doet dappere pogingen om zelfstandig te eten.
Kortom, een kleine doe-het-zelver is toch een stuk praktischer dan een ukje dat volledig op jou rekent.
En toch, hoe groot ze hier nu voor mij staat... In mijn hart blijft zij voor altijd mijn kleine lieve meisje. Hoeveel mijlpalen er ook nog volgen.
