Als je bevalling onverwachts op een keizersnede uitdraait

Ervaringen uitwisselen

Ik kan eigenlijk maar één tip geven aan kersverse keizersnede-mama’s. Als je het moeilijk kan plaatsen, praat erover.

Want als ik vandaag met mijn vriendin ervaringen uitwissel, blijkt al snel dat we allebei hetzelfde gevoel hadden. En dat ik beter toen, enkele jaren geleden ondertussen, open was geweest. Maar als kersverse mama ben je zo onzeker. Weet je niet wat normaal is en wat niet. En wil je het zo graag zo goed doen.

Wat we ons herinneren

Hoe we in shock waren.

Niets wees op een keizersnede, tot een medische urgentie er bij mijn vriendin anders over besliste. Je lichaam is eigenlijk nog niet klaar om te bevallen en toch is je kindje daar. Plots.

En ik? Er was ook geen enkel teken dat mijn bevalling op een keizersnede zou uitdraaien. Maar toch was het zo. Ik was al 24 uur wakker. En ondanks al mijn verwoede pogingen, lukte het maar niet, dat bevallen. Het voelde als een falen. En daarbovenop had ik het gevoel dat ik veel geluk had gehad. Dat ik er misschien niet meer was geweest, als ik enkele decennia eerder had moeten bevallen.

Hoe we ons hulpeloos voelden, die eerste nacht.

Je bent aan het bekomen van een ingreep. Van de shock. Maar je bent ook mama. En hoewel je nog niet recht kan zitten of staan, heeft je kindje je nodig. En kan je het onmogelijk redden zonder de hulp van een verpleegkundige.

Eerlijk, deep down, zou je zo graag vragen: ‘Mag ik een paar uurtjes slapen, even bekomen?’

Maar je krijgt dat niet over je lippen. Je voelt je eigenlijk gewoon al schuldig dat je die gedachte hebt. Je duwt het weg. Want: ‘Is dat wel normaal?’

Hoe we dachten: ‘Dit nooit meer.’Maar ondertussen wel beter weten :-).

Ja, ik heb gedacht, toen ik op recovery lag: ‘Dit nooit meer. Eentje is prima!’ Maar na een paar weken was dat gevoel verdwenen.