Na de bevalling: willen genieten, maar niet kunnen…

Een tweetal weken voor de uitgerekende datum is mijn water gebroken en werd ik opgenomen met een zwangerschapsvergiftiging. De bevalling was zwaar en duurde lang, er werd overwogen om een keizersnede te doen, maar ze is uiteindelijk toch via de natuurlijke weg gekomen.

Toen ik met mijn man en pasgeborenen meisje om 3u ’s nachts naar mijn kamer werd gebracht besloot mijn man om in het ziekenhuis te blijven slapen. Ik had nog een blaassonde, kreeg vocht bij, lag aan dialyse en heb uiteindelijk ook nog bloed bijgekregen.

Ik voelde me echt slecht en niet in staat om voor mijn baby te zorgen. Die ochtend zijn er nog veel dokters de revue gepasseerd, met als besluit nog enkele dagen aan de dialyse, vocht bijkrijgen, alleen dafalgan als pijnstiller (die knip brandde enorm) en de blaassonde blijft nog een dagje zitten.

Ik probeerde te genieten, maar het was moeilijk. Ik was blij, maar ik voelde me hulpeloos. Ook de borstvoeding liep niet goed, wat ze weten aan stress.

Problemen om te plassen

Daarna begon de miserie echt. De blaassonde werd verwijderd en ik kreeg zes uur de tijd om te plassen. Ik dronk goed en voelde dat ik een volle blaas kreeg. Ik probeerde te plassen, maar dat lukte niet.

Ik kreeg allerhande tips: douchen, op ademhaling concentreren, muziek laten spelen, … maar niets hielp. Ik voelde het echt dat ik moest plassen, maar er kwam niets…

Ik raakte over mijn toeren. Ben ik nu lichamelijk niet meer in orde, zal ik de rest van mijn leven niet meer kunnen plassen? Omdat ik een overvolle blaas had werd ik éénmalig gesondeerd en mocht ik nog eens proberen na een paar uur, en zo ging het een dag verder. Het plassen lukte niet…

Ik had dit nog nooit gehoord, dat er vrouwen zijn die na de bevalling niet kunnen plassen. Ik was gestresseerd, weende de ganse dag door, voelde me alleen op de wereld, was over mijn toeren,…

Ik kon niet genieten

Ik genoot helemaal niet van ‘het mama zijn.’ Ik had zo verlangd naar mijn dochter en ik kon niet voor haar zorgen. Ook was er een vroedvrouw die het niet begreep, ze begreep niet dat zo een kleine baby’tje ervoor gezorgd had dat ik niet kon plassen. Ik kreeg veel stress van de commentaren en het sonderen. Telkens iemand anders die daar ‘down under’ vanalles doet en deugd deed het zeker niet…

Mijn man week niet van mijn zijde, gelukkig. Hij is daar de hele periode dag en nacht bij me gebleven. Uiteindelijk moest ik langer blijven in het ziekenhuis, kreeg ik weer een vaste blaassonde en moest ik afkolven, want ook de borstvoeding ging niet goed.

Na een paar dagen mocht ik langsgaan bij een zeer vriendelijke uroloog, zij sprak me echt moed in en vertelde me dat het soms nog gebeurt dat er vrouwen zijn die niet kunnen plassen na de bevalling. Eén van haar assistenten heeft me dan geleerd om zelf te sonderen. Voor mij was dit een opluchting, ik was niet meer afhankelijk van anderen. Ik kreeg een dag om te oefenen in het ziekenhuis en ging dat goed, dan mocht ik naar huis. Die dag werd telkens mijn blaas opgemeten en moest ik zorgen dat ik de juiste hoeveelheid sondeerde. Dit ging goed, dus de volgende dag mocht ik naar huis.

Met vallen en opstaan

Iedereen zei: ‘meisje, als je éénmaal thuis bent, zal dat plassen wel lukken, dan ben je in je thuisomgeving.’ Maar dit was jammer genoeg niet waar. Het heeft nog 6 à 8 weken geduurd tegen dat ik weer goed kon plassen.

Het ging met vallen en opstaan. Ik heb kiné gevolgd en mijn ouderschapsverlof opgenomen, want na 10 weken was ik mentaal en fysiek nog niet oké om te gaan werken. Ik moest nog ‘die’ band opbouwen met mijn dochter. En ik ben super blij dat ik langer ben thuis gebleven. Het plassen gaat beter en is zo goed als oké, maar toch voelt het niet meer zoals voor mijn bevalling.