Dochtertje zkt. meter

No stress

Een vierde kindje. Het zorgt in ieder geval voor wat minder stress rond de materiële prenatale rompslomp. De kleur van de enveloppe en het lettertype op het geboortekaartje was bij Lore (onze eerst spruit) al prioriteit in week 18. Nu moeten we nog aan de geboortekaartjes beginnen …

De koffer met spullen voor het ziekenhuisverblijf stond bij Lore wéken op voorhand klaar; ik was er heilig van overtuigd dat ik voor de uitgerekende datum zou bevallen. Aangezien mijn vliezen functioneren als trampolines en niet zomaar stuk te krijgen zijn, heb ik die hoop inmiddels opgegeven. 

En een geboortelijst is nu eerder een opsomming van materiaal aan het worden dat de drie eerste kindjes niet overleefde. Trouwens, ook die ligt er nog niet.

What’s in a name

Nog enkele weken voor D-Day om dat te beslissen. Ach weet je, de naam maakt het kind niet. Het kind maakt dat de naam wel bij hem of haar past. We kunnen nog gerust 100 keer van gedacht veranderen. Wat we wel weten: hij wordt kort en krachtig, zodat we ze alle vier op enkele seconden – per poging welteverstaan – kunnen bijeenroepen.

En toch zitten mijn man en ik al maanden met een innerlijke onrust. Wat bij de drie andere kindjes eigenlijk zeer snel beslist werd, lijkt nu een ‘bevalling’ op zich. Niet dat we geen keuze hebben. Integendeel, misschien zitten we precies daardoor met een luxeprobleem.

Komt het omdat de andere drie al zo’n geweldige meters en peters hebben, dat we dit vierde popje zeker met evenveel liefde en pret willen laten omringen? We zouden nog iemand kunnen kiezen uit onze fantastische families, maar dit doen we bewust niet. Zij blijven immers sowieso een belangrijke rol spelen in ons en hun leven. Zij staan altijd al voor ons klaar.

Het is van moeten

Hoewel het een mooie traditie is, kiezen we geen grootouders als meter en peter. Zo kunnen ze optimaal genieten van wat ze vroeger soms gemist hebben bij hun eigen kinderen. We merken het als ouders maar al te vaak. We voeden op, rennen van hot naar her en zijn vaak de strenge hand als het om snoepgoed en verwennerij gaat.

Oma’s en opa’s moéten stiekem snoep in die kleine ‘pollekes’ stoppen. Kleinkinderen moéten de opa’s rond hun vinger winden. Dat hoort er gewoon bij en we gunnen het hen van harte. Ze moeten de kans krijgen om liefde te geven aan hun kleinkinderen, onvoorwaardelijk.

Maar wie kiezen we dan wel? Voor mijn man en mij blijft het een bijzonder gegeven. 

Vrienden zijn als ijsjes

Eigenlijk is het een beetje zoals kiezen uit het overheerlijke assortiment ijs in een Italiaanse gelateria. Uiteindelijk ga je, na lang nadenken, altijd voor diezelfde smaak. Je bent zeker dat je het lekker vindt en het geeft je altijd een goed gevoel, ook al hou je die nieuwe smaak ook telkens weer een paar minuten in beraad. Maar dan ‘the usual’… en je dag kan niet meer stuk. Zo zijn goede vrienden voor ons. Beste vrienden!

Mensen met wie je urenlang kan praten of juist zwijgen zonder je ongemakkelijk te voelen. Personen die aan één blik genoeg hebben om te weten hoe je dag is geweest of hoe je je werkelijk voelt (zelfs wanneer je je zo kranig mogelijk probeert te houden). Mensen bij wie je eventjes dat masker kan afzetten en je hart kan luchten. Vrienden waarmee je gerust zou kunnen samenleven of op vakantie gaan, die je de slappe lach bezorgen wanneer je het niet verwacht. Vrienden die je kinderen verzorgen en behandelen als hun eigen kinderen.

En ook al is het soms maanden geleden dat je elkaar sprak of zag, toch vallen er nooit verwijtende blikken of woorden. Je pikt gewoon de draad op alsof het gisteren was. We kunnen ze op onze vingers tellen, en ze zijn goud waard.

Godmothers, you’ve got talent

Er gaan wel al lang twee namen door ons hoofd, maar het laatste wat we willen is druk zetten. De angst om deze mensen te belasten met een extra ‘taak’ hield ons lange tijd tegen om de vraag te stellen. En ze hebben beiden ook al metekindjes … Het zijn twee topvrouwen met een druk werk- én gezinsleven. Maar ze zijn nu eenmaal zó fantastisch. Dus we kunnen er gewoon niet om heen.

We verwachten niets. Niets anders dan dat jullie gewoon jezelf zijn. Zeker geen kastelen of dure cadeaus of wekelijkse bezoekjes waarvoor je je in bochten moet wringen. Het loopt zo ook wel los, met de automatismen die we vandaag van elkaar kennen.

Blijf gewoon wat je voor ons betekent en jullie worden de beste meters ter wereld. Ons dochtertje ziet jullie nu al graag! Belgium’s Got Talent, jullie zeker ook. Zoals Ray Cokes of Karen Daemen het mooi stelden: ‘Er zijn al twee JA’s, maar drie is nog beter’.

Dus, Dorien Cornelis en Evelien Kayaert … Wat denken jullie?