Als je bevalling plots een helse rollercoaster wordt …

16 januari 2020, papa’s verjaardag! De wekker gaat, we zingen happy birthday voor papa en maken ons klaar om naar het werk te gaan.  Echt ver moeten we echter niet meer gaan, want eindelijk! Het is zo ver, na 38,5 weken zwangerschap zijn mijn weeën gestart.

Timen, noteren, puffen. Oké het gaat goed. Mijn man belt Omi om ‘onze grote broer to be’ op te halen, want het grote moment is daar!

8u15, volledig met verstomming geslagen, geen enkel wee meer? Stil gevallen...

Ik neem een douche om even te bekomen van deze vreemde situatie, hopend dat mijn arbeid terug begint. Ik bel mijn gynaecoloog … Op aanraden van hem gaan we langs op de afdeling materniteit voor een monitor om mijn arbeid op te volgen. Een uur lang word ik opgevolgd, waarbij we kunnen zien dat er nog steeds contracties zijn en 3cm ontsluiting. Helaas is dit niet genoeg om in arbeid te zijn.

De vroedvrouw vraagt me om het ziekenhuis te verlaten, maar wel in de buurt te blijven en te blijven bewegen.

Daar sta je dan, wat nu? Mijn man en ik gaan onze zinnen dan maar verzetten in het winkelcentrum. Na 2 uur rondwandelen, een lekkere pizza eten en lichte buikkrampen, beslissen we de gynaecoloog nogmaals op te bellen.

Gelukkig, over een uur mogen we op controle. Intussen is het 14 uur, 7 uur na mijn eerste weeën.

Bij de controle ziet alles er zeer gunstig uit om te bevallen, met als schatting vanavond nog. Ik vertel hem dat ik het niet zie zitten om teleurgesteld te blijven rondlopen als mijn arbeid niet verder in gang schiet. We maken de afspraak om, indien ik vanavond niet beval, morgen om 7 uur naar het ziekenhuis te komen voor een bevalling met inleiding.

We rijden naar huis, ik vind eindelijk rust. Ik weet dat ik, hoe dan ook, morgen bevallen ben. Eens thuis aangekomen, neem ik nog een ontspannende douche. Plots heb ik de drang om naar het toilet te gaan, mijn water breekt.

Lichte paniek in mijn hoofd en heel heftige weeën, meteen om de 3 minuten!
Ik roep mijn man erbij en hij maakt ons klaar om naar het ziekenhuis te vertrekken.

Natuurlijk heb je op zo’n moment pech op de baan, hoe kan het ook anders …
We staan stil voor een treinspoor, een tractor voor ons op de weg, en maar puffen!

Om 18u10 we komen aan in het ziekenhuis, meteen een check up aan de monitor.
Ik zie bezorgde vroedvrouwen en begin zelf ook te panikeren. Ik word aangeraden onmiddellijk een epidurale te nemen, mijn baby heeft te veel stress, ik moet dringend ontspannen want bij elke wee daalt zijn hartslag.

Ik kan je vertellen dat die gedachten niet echt ontspannend werken…

Epidurale in orde, 5 cm ontsluiting en nog steeds een te lage hartslag. De vroedvrouwen halen de gynaecoloog erbij om de hartslag van onze kleine man van dichtbij op te volgen. Ondertussen krijg ik weeënremmers om de stresserende situatie voor ons kleintje te verminderen.

20u00, de gynaecoloog speelt open kaart en vertelt me dat de hartslag 80 is terwijl die normaal tussen de 110 en 160 moet zijn. De gynaecoloog benadrukt dat dit echt niet goed is en geeft ons uitleg over een spoedkeizersnede met plaatselijke of volledige narcose.

Ze gaat nog 1 controle uitvoeren voor de hartslag, rechtstreeks op het hoofdje. Als die niet goed is, moet ik meteen weg voor een keizersnede onder volledige narcose. Dat wil ook zeggen dat mijn man niet bij de geboorte aanwezig mag zijn.

De gynaecoloog kijkt ons aan en roept ‘CODE ROOD!’. Nog nooit in mijn leven heb ik zo veel vroedvrouwen in 1 kamer gezien, iedereen heeft zijn eigen taak en het gaat razend snel.

Mijn man wordt aan de kant geduwd, de paniek die in zijn ogen verschijnt is een blik die ik nooit meer zal vergeten.

Ik kruip met half verlamde benen op een operatiebed, en ze rijden meteen met me weg.
Er wordt nog snel naar mijn man geroepen op welke verdieping hij moet zijn voor de wachtzaal van recovery. Met waterige ogen kijken we elkaar nog eens angstig aan, tot de deur achter me dicht gaat.

Ik kom aangerold in het operatiekwartier, alle dokters stonden volledig ingepakt klaar om aan de slag te gaan. Er wordt een ontsmettingsvloeistof over me gegoten en ondertussen wordt mijn narcose ingespoten. Ik kan niet meer tellen tot 3.

Om 20u15 wordt ons zoontje geboren, maar hij beweegt en ademt niet, men vermoedt dat dit komt door te zware narcose die ik toegediend heb gekregen en die door de navelstreng is gegaan. Hij wordt kunstmatig beademd tot hij zelfstandig verder kan ademen. Papa wordt ingeschakeld voor het eerste huid-op-huid contact met ons kleintje.

Intussen word ik wakker in de recovery zaal en zie dat het 21u30 is. Mijn man komt bij mij met enkele foto’s van ons zoontje. Ik krijg uitleg over de kunstmatige beademing en het verloop van de keizersnede, maar ik ben nog te suf om het allemaal goed te beseffen.

Ons zoontje weegt 3kg550 en is 51 cm groot.

Ik kom aan op mijn kamer, waar ik de komende 4 dagen zal doorbrengen in het ziekenhuis. Maar ik zie mijn zoontje niet, ik ben helemaal in paniek. Al snel gaat er door mijn hoofd ‘ik ben mama geworden en zie mijn kind niet, is er toch iets ernstig aan de hand?’ Maar aangezien hij kunstmatig beademd werd, moet hij eerst nog in de couveusekamer liggen voor verdere opvolging.

Gelukkig word ik snel naar de couveusekamer gereden om mijn zoontje voor de eerste keer te ontmoeten. Ik zeg gereden, want stappen is onmogelijk net na een keizersnede.
Ik heb totaal geen besef dat hij mijn zoon is, dat is heel moeilijk als je hem niet op de wereld hebt zien komen.

We nemen afscheid en gaan terug naar onze kamer. Daar liggen we dan, in een kale kamer, zonder baby, met enkel een paar foto’s. We proberen de slaap te vatten, maar dit gaat moeizaam. Wie had ooit gedacht dat we zo’n helse rollercoaster zouden beleven ...?!

De volgende ochtend krijgt hij een bloedafname voor verdere testen, deze zijn allemaal prima. Hij mag EINDELIJK bij ons op de kamer!

Eind goed, al goed.