Als je buiten komt met een kind met zorgen en scheef bekeken wordt… Weeral...

Even een situatieschets:
Het is een onverwacht mooie zondag. We besluiten de spullen te pakken en naar het provinciaal domein te trekken. We lopen in de kijker, met een dochter die geboren is met een afwijking. Maar we negeren de blikken en genieten van de zon, van de kinderen, van het samen zijn.

De blikken waren er te veel aan

Wanneer diezelfde dochter het heel erg bont maakt op het speeltuintje op het einde van onze namiddag en hysterisch de boel bij elkaar schreeuwt, besluiten we onze spullen te verzamelen en huiswaarts te trekken. De blikken die we het laatste halfuur hadden moeten trotseren waren er te veel aan. Ik loop achter de dochter aan en neem haar in een houding die lijkt op een mengeling van een knuffel en een houdgreep, om haar licht dwingend tot rust te laten komen.

"Daar is vanalles mis mee"

Wanneer ik naar mijn echtgenoot stap, met de dochter nog steeds stampend en hysterisch huilend in mijn armen, hoor ik de ene dame op de bank tegen de andere zeggen: “Kijk naar dat kind, daar is toch ook vanalles mis mee, hé.”
BAM. Voetjes op de grond. Een harde bal in mijn buik.
Ik sta té perplex om er op te reageren, terwijl ik verder wandel richting rest van het gezin. We krijgen de dochter bedaard in de draagzak en bollen het af.

Geen losstaand feit

Pas in de auto komt de woede naar boven. Het is geen losstaand feit. Het piekt. Het gestaar, het ongegeneerd gapen. Het nog-eens-achterom-kijken. Alsof onze dochter een attractie is. We zijn meesters geworden in het negeren van oogcontact. Mijn man zet zijn zonnebril op, en ik ben plots wel heel erg geïnteresseerd in de omgeving.
Het is geen losstaand feit.

Aandachttrekkerij

Het gebeurt wel vaker dat mensen een rare opmerking geven, iets zeggen dat totaal niet gepast is. Luidop hun gedachtengang delen. Kinderen keuren… Dat we onze dochter eens hebben laten vallen zeker. Of dat het helmpje voor de show is, aandachttrekkerij. Of dat wij iets verkeerd hebben gedaan. Of dat we haar niet in de hand hebben.

We hebben er niet om gevraagd

Weet je, we hebben er niet om gevraagd. Om de hele situatie. We kregen een dochter met wat extraatjes. En we doen ons best om de boel te laten draaien, met alle extra zorgen die er bij komen. En we voelen ons zo geborgen in de kring van familie en vrienden. Ze dragen de vreugde en bezorgdheden met ons mee. Ze kennen het verhaal.

Wanneer je je buiten die kring begeeft, vraagt dat telkens weer een inspanning om de blikken te trotseren. De ene keer gaat dat makkelijker dan de andere keer. Kom je buiten samen met mensen uit je eigen kring, dan gaat dat beter, want je kan je daarop focussen. Moeilijker wordt het wanneer je als gezin alleen er op uit trekt. Want dan zie je ze, de blikken, de ogen. En je hoort ze, de opmerkingen. En ze doen pijn.

We zijn ook niet alleen. Iedere ouder van een kind met een beperking heeft ze ooit gezien en gehoord. We kunnen ze tellen, en we komen niet toe met onze 10 vingers.