Als je de commentaar moe bent na een bevallingstrauma en met een huilbaby

Traumatische start

Het doet me nog steeds ontzettend veel verdriet als ik terugdenk dat ik je niet heb kunnen vasthouden toen je net geboren was en dat we vier ontzettend lange uren in onwetendheid hebben moeten wachten om te weten wat er eigenlijk aan de hand was, waarom ze je meteen weggenomen hadden en of je al dan niet nog in leven was. Maar je hebt gevochten (misschien zelfs iets te hard, want je vocht blijkbaar tegen de kabeltjes die nodig waren om je te redden).

Wat doet het pijn dat, als we erkenning zoeken bij anderen, we vaak de reactie krijgen: “Ja, maar ze is nu toch ok? Daar moet je niet meer aan denken”. Alsof de geboorte van je (eerste) kind niet voor altijd in je geheugen gegrift staat en het feit dat ‘ze nu ok is’ alle pijn wegneemt van een moment dat we automatisch herbeleven bij elke geboorte in onze omgeving of op tv.

We zouden veel foto’s nemen van jouw allereerste uren bij mama en papa in de verloskamer want wij zijn fotomensen. Daarentegen is jouw allereerste foto eentje waar je intussen een halve dag oud was, helemaal alleen in een couveuse met allerlei draadjes en kabeltjes die in en uit je kleine lijfje staken. Je eerste uren moest je dan ook doorbrengen helemaal alleen in die couveuse zonder mama of papa.

En dan kwam er al die eerste commentaar: “Wij komen om jou te bezoeken en dan ben je nooit op je kamer”, omdat ik liever alle mogelijke momenten bij mijn dochter op neonatologie doorbracht. Mijn moeder maakte zich vooral zorgen of er wel genoeg suikerbonen waren voor iedereen, op een moment dat het voor ons nog niet helemaal duidelijk was of alles wel goed zou komen met onze dochter

Stressvolle thuiskomst

Een week later mochten we, veel sneller dan verwacht, ineens al naar huis! Ook dat verliep niet helemaal zoals ik gehoopt had. Voor het eerst thuiskomen met een kersverse baby, die het grootste deel van haar leven op neonatologie had doorgebracht voor we naar huis gingen, is op zich al stressvol genoeg. Laat staan dat er vanaf het eerste uur al een grootmoeder aan de deur stond die geen dag langer meer konden wachten om haar kleinkind buiten de ziekenhuismuren te zien.

In een huis vol met onuitgepakte zakken en spullen van het ziekenhuis, zoekend hoe die borstvoeding nu voor het allereerst alleen onder ons tweetjes ging lukken, overstelpt door baby blues en uitzoekend hoe en wanneer we haar voor het eerst in haar eigen nieuwe bedje zouden leggen die nacht, stond mijn schoonmoeder vol ongeduld te popelen aan de glazen livingdeur.

Omdat ik niet graag borstvoeding gaf in het bijzijn van anderen (zéker niet in het begin) probeerde mijn man zijn moeder nog even in bedwang te houden. Maar oma was niet meer te houden en stormde meteen de woonkamer binnen waarop ik onmiddellijk zeer ongemakkelijk werd. Omdat ze meteen boven ons kwam hangen terwijl mijn dochter probeerde aan de borst te drinken werd ik zenuwachtig en raakte mijn dochter bijgevolg ook helemaal overstuur. Op het feit dat ze toen begon te wenen en niet meer wou drinken gaf mijn schoonmoeder leukweg de commentaar “dat ze waarschijnlijk wel honger had”. 

De rest van die avond en nacht was hel want geen van ons beide raakte gekalmeerd tot de vroedvrouw die volgende dag langskwam en ons meteen geruststelde. Dat moment, die eerste avond die ik hoopte onder ons vieren door te brengen (papa, mama, baby en ons hondje), heeft me een zodanig trauma bezorgd dat ik mijn schoonmoeder niet meer in mijn buurt kon verdragen. En naarmate de weken vorderde werd dat er niet beter op…

En toen begon het krijsen

Toen onze dochter net iets ouder dan een maand was, begon ze oorverdovend en onophoudelijk te krijsen en wou ze ook a-b-s-o-l-u-u-t niet meer slapen. Het enige wat haar stil kreeg was met haar rondlopen in de draagzak, 24u op 7.

En dan voel je je alleen met je trauma, je huilbaby … en alle commentaar …

Drie maanden heeft dat hartverscheurende krijsen geduurd. Drie maanden met vijf doktersbezoeken, drie osteopaatbezoeken, een ziekenhuisopname van twee dagen, medicatie tegen reflux, uitsluiten van koemelkeiwitten, eieren, noten en soja in de borstvoeding, hoger zetten van het bedje, inbakeren en een dozijn andere hulpmiddeltjes. Niets hielp …

Omdat vriendinnen en (ex-)collega’s mij al spraken over hun huilbaby’s was het fenomeen mij niet onbekend en was ik er ook op voorbereid. Maar waar ik niet op voorbereid was, was het gebrek aan hulp en een overvloed van (wellicht wel goedbedoelde) adviezen en raad. Daar gingen we ons vaak nog slechter door voelen omdat ze nooit werkten bij ons en ons telkens het gevoel gaven dat we iets niet juist deden of dat onze dochter abnormaal was omdat er bij alle andere ‘huilbaby’s’ altijd een manier leek te zijn om ze stil te krijgen. Maar zelden was er iemand die zei: wij hebben exact hetzelfde meegemaakt en bij ons hielp ook niets. Toen zelfs de vroedvrouw haar aan mij teruggaf nadat ze een halfuur haar had proberen kalmeren zonder enig succes, kreeg ik eindelijk erkenning dat dit niet alledaags was en dat het niet aan mezelf lag.

Dan was er ook nog die ‘raad’ waaruit we konden merken dat de persoon in kwestie helemaal geen idee had wat wij doormaakten, ook al dacht die daar zelf anders over. Maar als ze spraken over oplossingen die het huilen deden stoppen, of uitstapjes die ze maakten was het voor ons duidelijk dat het bij hen toch anders was. Een uitstapje was met onze baby namelijk onmogelijk wegens het onophoudelijke luid krijsen in de maxi-cosi.

En soms kregen we de opmerking “ze gaat het toch moeten leren hoor”. Het heeft absoluut geen zin om een huilbaby al krijsend in een park te leggen omdat ze het “moet leren” of in een maxi-cosi te zetten omdat jij persé zin hebt in een uitstapje. Ze kan het later toch ook nog leren?

Geen luisterend oor of hulplijn

Na jarenlang een luisterend oor geweest te zijn voor vrienden die hetzelfde eerder al hadden meegemaakt was er bij ons van die personen niemand te bespeuren. Extra kwetsend was het, nadat ik jaarlijks een oudejaarsetentje regelde met vrienden, dat er dit jaar een feestje buiten ons om werd geregeld zonder ons iets te laten weten. Zelfs de vraag of het lukte bij ons en of we iets hadden om te eten die avond kwam er niet…

We hoorden hier en daar wel hoe anderen door zulke periodes waren geraakt: voornamelijk met de hulp van grootouders. Maar mijn schoonmoeder liet tien jaar lang als een bezetene maandelijks horen dat ze zat te wachten op een kindje bij ons (alsof het hebben van kinderen altijd vanzelfsprekend is), moest telkens ik iets alcoholvrij dronk opmerkingen maken over de kwestie, dringt zich constant op nu haar vierde kleinkind er dan eindelijk is en geeft voortdurend commentaar die je het gevoel geven een slechte of onkundige moeder of vader te zijn. Met mijn eigen ouders heb ik nooit een goeie band gehad en ze beschikken niet over veel empathie als het over hun eigen kinderen gaat. Plots begreep ik wel wat het bij sommige anderen dan nog net iets ‘dragelijker’ maakte.

Al heb ik ook wel de opmerking: “jouw man kan toch helpen” ook de revue horen passeren. Ware het niet dat mijn man al ontzettend veel hielp, maar er zit een limiet op onderbroken nachten combineren met een hele dag buitenshuis gaan werken om dan thuis te komen en de huilbaby van je vrouw over te nemen omdat die het even niet meer zag zitten na zo een hele dag gekrijs en daarbij ook nog te koken en te kuisen.

Mijn ouders kwamen wel eens een keertje langs zo nu en dan. Mijn vader liep dan rond met mijn dochter om haar te kalmeren tot ze in slaap viel en dan vertrokken ze alweer meteen naar huis. Dat zou heel behulpzaam geweest zijn, als mijn dochter eens langer dan 30 minuten zou geslapen hebben …

En mijn schoonmoeder heb ik liefst zo weinig mogelijk in de buurt omdat we daar zoveel commentaar van krijgen op alles wat we doen en laten. Opmerkingen dat wij onze baby martelen omdat we ze krabwantjes aandoen, dat ze alleen maar zo krijst omdat ze honger heeft, dat vijf maanden borstvoeding geven toch helemaal overdreven is en dat we honing moeten geven want zij gaf de andere kleinkinderen (zonder medeweten van de ouders) honing als die huilden toen ze nog baby waren, enzoverder.