7757fi.jpg

Rush rush baby

15/11/2021

Als je kinderen hebt die naar school gaan, dan is er van een rustige ochtend geen sprake meer. Ik ben iemand die graag op tijd aankomt op het werk. Hierdoor vind ik altijd een parkeerplaatsje in de buurt, kan ik op het gemakje nog even in de leraarskamer zitten terwijl ik mijn agenda overloop en kan ik met een gerust gemoed de werkdag starten. Viel dat eventjes tegen vandaag!

Om 7u00 liep mijn wekker af. Ik stond meteen op, zodat mijn vriend niet wakker werd van mijn wekker en trok de kleren aan die ik de avond ervoor al had uitgekozen. Ik ging naar de badkamer, waste mijn gezicht, stak mijn lenzen in, deed een beetje mascara aan, spoot deodorant, deed mijn uurwerk aan en als laatste ging ik naar het toilet. Dit doe ik zodat de kindjes niet wakker worden van het doorspoelen van de WC.

Merk op; al de voorgaande handelingen hebben te maken met het welbevinden van mijn vriend en kinderen. Ik probeer elke ochtend het licht en het geluid tot een minimum te beperken, zodat mijn drie reusjes als roosjes kunnen doorslapen. Na het doorspoelen van de WC ging ik mijn kindjes wakker maken. Zacht en liefdevol streelde ik over hun rugje en zei dat het tijd was om op te staan. Ook hier verliep alles zoals normaal.

So far so good!

Maar dan komt de rush.

Mijn vriend moest voor deze ene keer ook op tijd opstaan. Hij sprong uit ons bed en begon zich in allerijl klaar te maken. Ik besefte meteen: er gaat van zijn kant geen hulp komen deze ochtend. Het was 7u15 en om 7u20 stond hij al buiten en reed hij naar zijn bijscholing.

Ik ging naar beneden en startte met het dekken van de tafel. Plots stond mijn oudste dochter voor mijn neus. Haren ongekamd en pyjama nog aan. ‘Mama, vandaag heb ik LO en ik moet mijn oorbellen uitdoen,’ zei ze. Uit deze mededeling moest ik opmaken dat ik de slotjes van haar oorbellen moest openen, want dat kan ze zelf niet.

Ondertussen hoorde ik mijn jongste boven luid hoesten. Ik negeerde deze geluiden en dekte verder de tafel. Ik vulde de drinkbussen en stak mijn broodje in de toaster. Ondertussen zette ik alles klaar om mijn dag door te komen: mijn yoghurtje, mijn slaatje, mijn drinkbus...

Terug aan de ontbijttafel merkt mijn oudste dochter op dat ze haar boekentas niet alleen achterop haar fiets kon binden. Haar boekentas weegt veel te veel voor dat kleine smalle ruggetje, dus ze moet die op een andere manier naar school vervoeren. De snelbinder daarentegen spant dan weer te hard, waardoor ze de boekentas niet op haar fiets krijgt. Klein detail: ze is de avond ervoor vergeten haar boekentas te maken.

Ik reageer meteen: ‘STOP dan nu meteen met jouw ontbijt en maak EERST jouw boekentas! Binnen ACHT minuten wil ik vertrekken naar school, dus als ik jouw boekentas nog op jouw fiets moet binden, moet je die NU maken!’

Ze gehoorzaamde gelukkig onmiddellijk en schoot in actie. Terwijl ik met de dochters overliep waar ze allemaal moesten aan denken voor ze het huis zouden verlaten, at ik snel mijn toastje met confituur. Ze moeten de lichten uit doen, ze moeten het beleg in de koelkast zetten, ze mogen hun boekentas en turnzak niet vergeten en ze moeten de deur op slot doen.

Wow, denk ik bij mezelf, Wat een lang lijstje, dat schrijf ik beter op!

Ik ging naar mijn bureau en nam de post-its. De vijf taken schreef ik op en kleefde ze op de achterdeur. Ondertussen tikten de seconden genadeloos verder.

Ik nam een paar sokken en deed mijn schoenen aan, terwijl mijn jongste met een zielig gezichtje kwam vragen of ik nog siroop voor haar wilde uitschenken. Natuurlijk wilde ik dat doen, dat kind hoest bijna de ziel uit haar lijf.

‘Ok schatjes, ik ben weg! Denk aan de lichten, het beleg, jullie eten en drinken, de turnzak, de boekentas en doe de deur op slot! I love you! Tot vanavond!’ en ik trok de deur achter mij dicht, terwijl de meisjes wuifden en ‘Love you toooooo!’ riepen.

Bij het naar de auto wandelen, besefte ik dat ik geen propere mondmaskers meer had en moest ik snel even terug om een propere batch te kunnen wegsteken. Dan was ik ECHT weg!

Ik was op tijd aan mijn school. Ik vond een parkeerplaats. Ik ging naar binnen. Zette me rustig neer en moest bekomen van wat ik allemaal had gepresteerd op drie kwartier tijd. Ik nam mijn GSM erbij om het geluid op stil te zetten, net op het moment dat mijn vriend een berichtje stuurde: 'Kan je het winkellijstje maken en naar mij doorsturen? Wat gaan we trouwens eten vanavond?'

En nu vraag ik mij af… ‘Moet dit nu echt?’

 Moet ik overlopen wat ik verwacht van de meisjes? Moet ik die oorbellen losmaken? Moet ik die hoestsiroop zelf inschenken? Moet ik die boekentas onder de snelbinder steken? Moet ik echt ALLES zeggen en nog eens opschrijven en herhalen? Moet dit? Of moet dat van mezelf?

Het licht mag niet blijven branden, want dat kost geld. Het beleg moet koud staan, want anders wordt het slecht. Mijn dochter heeft siroop nodig en er staat een kinderslot op de fles, dus ik moet helpen. Mijn dochter moet haar oorbellen uitdoen en ze krijgt ze zelf niet uit, dus ik moet dat doen. Uiteraard moet de deur moet op slot, want anders is het niet veilig. Ja, alles moet echt! Ik vind dus geen rust na de rush en dit blijft nazinderen, de hele dag door… Ben jij ook zo?

 

Deze blog verscheen eerder op Mamamoetjes.