Zorgen

Maar. Je voelde hem waarschijnlijk al komen. De gebeurtenissen van de laatste dagen hebben ook op mij grote indruk gemaakt en laten mij niet los. Het is niet de eerste keer en het zal helaas ook niet de laatste zijn, sommige nieuwsberichten hakken er zo hard in dat ik er over blijf piekeren.

Ik ben kwaad en verdrietig, om zo veel onrecht, omdat de wereld waarin mijn kinderen opgroeien niet alleen mooi, maar ook zo gevaarlijk en gemeen kan zijn. Omdat ik hen niet kan beschermen, omdat ik geen controle heb over hoe zij later zelf worden, wie ze op hun pad tegenkomen en hoeveel geluk of ongeluk ze zullen vinden in hun leven.

De gruwelijkste verhalen blijken realiteit te zijn

Wanneer ik ’s morgens de deur van de crèche achter mij dichttrek denk ik altijd aan Kim De Gelder. Elke dag. Dit klinkt heel dramatisch, ik zie mijzelf nochtans niet als een angstig persoon. Ik associeer de deurbel met camera bij de gesloten deur met het drama bij Fabeltjesland. Zonder er verder veel bij stil te staan, maar die paar seconden per dag kan ik er niet omheen.

Ik ben opgegroeid in het Dutroux-tijdperk; ik was bijna 9 jaar toen Laetitia en Sabine uit zijn kelder bevrijd werden. Natuurlijk begreep ik dat er iets heel ergs gebeurd was, maar pas jaren later besefte ik hoe groot de impact echt was. Nu pas voel ik hoe moeilijk het voor een ouder is om je kinderen los te laten, zeker wanneer de gruwelijkste verhalen realiteit blijken te zijn.