Als je dochtertje een kwaadaardige tumor heeft…
Ik wou dat ik m’n 9 maanden oude dochtertje ‘s nachts mocht troosten omdat ze last had van krampen, onrustig was of een slechte droom had. Niet omdat ze zich misselijk voelde van de chemo die ze al dagen kreeg. Ik wou dat ik haar ’s nachts bij mij in bed kon nemen, zonder in de knoop te liggen met alle draden die aan haar kleine lichaampje hangen voor het toedienen van de nodige medicatie.
Ik wou dat ze thuis mee in m’n grote comfortabele bed kon en niet in m’n veel te kleine ziekenhuisbed dat ik moet barricaderen met elke mogelijke stoel die ik op de kamer vind om er op die manier voor te zorgen dat ze zeker niet uit het bed zou vallen. Ik wou dat ik haar smaken mocht leren ontdekken, zoals die van ijsjes en pudding, en niet die van maagbeschermers en pijnstillers. Ik wou dat ik met haar mee kon rollen en kruipen over de mat, niet dat ik haar moet beschermen tegen alles wat rond haar beweegt, want ze moet liefst zo stil mogelijk zitten met die 20 hechtingen op haar rug.
Leeggezogen door de onzekerheid
Ik wou dat ik een mama was die ook kon zeggen dat ik geen energie meer had door de slapeloze nachten van m’n kindje. Niet de mama die geen energie meer heeft door haar krijsende dochtertje voor de zoveelste keer krampachtig met twee armen te moeten vastklemmen terwijl ze met alle kracht in haar kleine lijfje van de onderzoekstafel probeert af te komen. De mama die wordt leeggezogen door de onzekerheid van het wachten, wekenlang, om te weten te komen hoe agressief de tumor precies is en wat de overlevingskansen van haar kindje zijn. Door niet te weten hoe onze toekomst er gaat uitzien. Door te horen dat het misschien zou kunnen dat ze haar voetjes nooit meer zal kunnen bewegen door de druk die de tumor heeft uitgeoefend. Door haar dagenlang pijn te zien lijden van een zoveelste heftige operatie…
Ik wou dat ik met slaperige ogen kon knutselen en spelen met onze oudste dochter in plaats van weer maar eens vanuit het ziekenhuis te moeten bellen om te vragen welke oma of vriendin haar vandaag alweer van school kan halen en kan opvangen omdat we weer maar eens in het ziekenhuis moeten blijven.
Ik wou dat mensen rond ons me soms écht begrepen als ik hen vertel hoe heftig het allemaal is…
Prijs jezelf gelukkig dat je baby’tje gezond is
Aan alle oververmoeide mama’s die vannacht weer tot in de vroege uurtjes op wandel zijn met hun huilend baby’tje… Alles komt goed! Het is een fase, trek je daaraan op! Prijs jezelf gelukkig dat je baby’tje gezond is.
Baby’s huilen nu eenmaal ’s nachts. Dat hoort erbij… Prijs jezelf gelukkig dat jullie straks dicht tegen elkaar aan kunnen kruipen in het grote “mam-papa-bed” en dat je morgenvroeg met een slaperig hoofd mee Bumba kan kijken samen met je energievretende maar gezonde kroost. ;)
