Als je het geluk van een ander een handje kan helpen met eiceldonatie
En toch… Toch voelde het mama zijn vanaf dag één zo vertrouwd, ging alles vanzelfsprekend goed, had ik nooit ergens vragen over en voelde ik onvoorwaardelijke liefde. Mama zijn is het mooiste wat er is! Er kon er nog wel eentje bij… want liefde had ik in overvloed. Kindjes krijgen… hoe gemakkelijk kan dat zijn? Althans, toen, voor mij.
Eiceldonatie was de enige optie voor mijn vriendin
Voor anderen was het een heel ander verhaal. Mijn vriendin had al een heel parcours afgelegd om toch maar zwanger te kunnen worden. Vele gesprekken over vruchtbaarheid en een onvervulde kinderwens later bleek dat eiceldonatie de enige optie was om nog zwanger te kunnen worden.
Nooit heeft ze de vraag gesteld. Ik bood mezelf aan, want waarom zou ik iemand die dolgraag mama wil worden, niet helpen om die prachtige titel te kunnen dragen? Waarom zou ik elke maand een eicel laten afsterven, als net diezelfde eicel hét verschil kan maken voor iemand anders? Waarom zou ik iemand anders’ geluk geen handje helpen als dat mogelijk is?
“Als ik je hiermee kan helpen, weet dat ik dat wil doen voor jou!” waren mijn woorden. En dat was alles wat erover gezegd werd.
Rare gedachte
Mijn vriend begreep dat in het begin niet goed. Ergens in dit land, ergens op de wereld, lopen er dan kindjes rond van jou, dat is toch een rare gedachte? Ik vond dat helemaal niet. Dat zijn niet mijn kinderen, Ik heb ze niet gedragen, gevoed, lief gehad. Het is enkel mijn genetisch materiaal. Vergelijk het met bloed geven. In elk willekeurig kind kan ik een eigenschap herkennen die ikzelf ook bezit, maar dat maakt het daarom niet MIJN kind.
En toen was het zover… De vraag kwam. “Wil je dit nog steeds doen?” Geen seconde heb ik getwijfeld.
Het is niet simpel, maar het is zo mooi
Ik zeg niet dat het simpel is, dat het niet veel opofferingen vraagt. Een hele screening, zowel fysiek als mentaal, ettelijke bloedprikken en echo’s later mocht ik starten met de hormonenkuur. De prikjes en naalden, ik weet niet precies hoeveel het er waren, maar je bent er dag en nacht mee bezig, weken aan een stuk.
Maar wat kan er mooier zijn dan te horen krijgen dat je vriendin bovenaan de wachtlijst geplaatst wordt door jouw donatie? Dat ze enkele weken later opgebeld wordt, omdat ze geschikte eicellen hebben en ze zullen overgaan tot bevruchting en inplanting? Dat ze enkele dagen later met een bang hartje belt om te zeggen dat de zwangerschapstest positief was? Dat ze enige tijd later aan de hele wereld kan laten weten dat ze mama zal worden, ook al gelooft ze het zelf nog niet en is er nog steeds zoveel angst dat dit nog altijd kan mislopen? Dat ze steeds ronder wordt, en je samen de eerste mini kleertjes kan gaan kopen? Dat ze je vraagt om meter te worden van haar klein wonder en groot geluk?
Ik zou het zo opnieuw doen!
