Als je kinderen de schietgeweren in de Wetstraat cool vinden

Ik reed met mijn drie- en achtjarige jongens door Brussel op weg naar een verjaardagsfeestje. Onderweg kwamen we door de Wetstraat. Stoere militairen met een wel zeer grote mitraillette hielden er de wacht.

Schietgeweren = cool

Vanop de achterbank hoorden ik mijn twee zonen bezig: 'Waauw, cool, schietgeweren, zo groot…'

Ik werd er even stil van. Zo’n enthousiasme en dat terwijl er thuis bewust gekozen wordt om geen geweren, tenzij de waterkanonnen in de zomer, in huis te halen. Ik vroeg hen of ze wisten dat dat diende om mensen mee dood te schieten, dat zulke dingen niet cool zijn, maar gevaarlijk. Dat die mannen daar niet voor hun plezier staan en dat iemand doodschieten, verre van plezant is. Er werd niet veel op gezegd, maar ik hoorde hen denken. De radartjes draaiden.

We reden verder en kwamen een man van buitenlandse origine binnen. ‘Mama, kijk daar! Dat is er zeker eentje van IS.’  ‘Waarom denk je dat?’, vroeg ik de oudste. ‘Omdat hij een bruin velletje heeft.’

Niet elke mens met een bruin vel is een terrorist

Pardon???!!! Ik zat even verbijsterd achter het stuur, daar zat ik dan met mijn opvoeding over tolerantie, mijn waarden en normen van gelijkwaardigheid, de open blik waarmee ik hen graag naar de wereld wilde doen kijken. Ik vroeg hem waar hij dit vandaan had en hoe hij daar nu bij kwam. ‘Van school’ was het antwoord. Een monoloog begon, waarin ik uitlegde dat ook mensen met een wit vel voor IS kiezen, dat niet elke mens met een bruin vel een terrorist is, dat zijn recent onderzoek naar Nelson Mandela en apartheid hem toch wat geleerd moest hebben…. Ik bleef maar razen. Het werd stil op de achterbank. Ik zag ze met grote ogen naar mijn heftigheid kijken. En toen kwam de geruststelling: ‘Je hebt gelijk mama, ik had dat niet moeten zeggen.’ Oef, mission accomplished.

’s Avonds bij het overdenken van de dag, overviel me een loodzwaar gevoel van verantwoordelijkheid. School, vrienden, hobby’s … allemaal invloeden die niet tot in de puntjes te controleren zijn. Ik kan alleen maar hopen dat ze open blijven vertellen en open blijven luisteren naar ons.

Eva B.