Als je mama bent zonder een echte mama achter je te hebben
Beter maar niet te veel zeuren
Ik ben mama van twee erg gezonde en blije kinderen en ben daar elke dag opnieuw dankbaar voor. Maar de laatste jaren voel ik vanbinnen een heel erg intens verdriet hangen dat in golven sterker wordt en weer afzwakt.
Ik heb een heel vreemde band met mijn eigen ouders. Op papier lijkt alles meer dan oké te zijn, maar de echt essentiële dingen zoals liefde, luisteren naar elkaar, geborgenheid en vooral standvastigheid ontbraken. Het verhaal van mijn jeugd is een puzzel van veel ruzie, emotionele chantage en verbaal en mentaal geweld. Niet dat dit met opzet werd gedaan: mijn ouders hadden gewoon geen andere tools om met hun kinderen om te gaan. Het was ook bij hen niet aangeleerd, wat maakte dat ze niet wisten hoe ze het konden veranderen. Je zeurde als kind van de jaren zeventig en tachtig maar beter niet te veel, of tenminste, toch bij ons thuis. Problemen werden uit de weg gegaan en in de doofpot gestopt. Of, erger nog, er werd wat mee gelachen. Heel rare toestanden…
Zelf een nest bouwen is soms niet gemakkelijk
Met het ouder worden zie ik een paar dingen heel helder. En probeer ik het zelf helemaal anders te doen met mijn kinderen. Compleet anders. Maar ik kan niet genoeg uitdrukken hoe ik mijn basis, die voor sommigen gelukkig wel van bij het begin is meegegeven, mis. Hoezeer ik een moeder of vader mis met wie ik wel kan praten over de kleinste, stomste dingen, raad kan aan vragen indien nodig, en op kan terugvallen in tijden van nood. Het is een soort van existentiële eenzaamheid die in me hangt en die jammer genoeg daar zal blijven…
Het is een uitdaging om een nest te bouwen als je zelf niet goed weet hoe dat er eigenlijk normaal gezien uitziet. Gelukkig kan ik rekenen op een erg begripvolle partner die wel een normale jeugd heeft gekend. En gelukkig heb ik ergens, op de een of andere manier, een ingebouwde reflex in me om anders te gaan reageren dan mijn ouders vroeger. Meestal. En als het me niet lukt, probeer ik beter te doen de volgende keer...
Vallen en opstaan
Het is soms zo moeilijk om woorden als ‘veilige hechting’ te vatten als je dat zelf nooit hebt gevoeld. Maar gelukkig blijkt het me toch te lukken om mijn kinderen dat gevoel wel te geven. Om hen te zién en naar hen te luisteren zonder hen weg te lachen… Om hen te knuffelen zonder hun liefde af te eisen. Om hen tegelijk geborgen te laten zijn, maar hen ook stilletjes aan vleugels te geven…
Het is echt een proces van vallen en opstaan, maar het is alle moeite, energie en soms tranen waard. Ooit vulde ik het vriendenboekje in van mijn oudste dochter. ‘Wat wil je later worden?’ stond er. Ik heb opgeschreven: ‘Een lieve oma voor je kinderen.’ Ik meen dat uit de grond van mijn hart.
Het is alles wat ik moet missen vandaag, maar het verzacht te weten dat zij het later hopelijk wel zullen kennen. Dat ik de moeder kan zijn die ik zelf nooit heb gehad.
T.
