Als je plots natuurlijk zwanger blijkt te zijn na IVF

Zodra je die droom wilt waarmaken, telt er niets anders meer. Je ziet enkel nog prachtige zwangere vrouwen, liefst met stralende liefhebbende partner naast hen. Je hoort enkel nog praten over baby’tjes en zwanger zijn. De ene na de andere vriendin kondigt aan dat ze zwanger is.

Emotionele rollercoaster

Je wordt in je hoofd constant heen en weer gezwierd tussen “ik gun het je echt heel erg” en tegelijk “Ik wil ook zwanger zijn! Waarom zij wel en ik niet!?”. Zelfs als je beste vriendinnen zwanger zijn, moet je even slikken. Dat heeft niets te maken met het feit dat je het hen niet zou gunnen, maar alles met het feit dat je zelf zó graag een baby’tje wilt.

Lange lijdensweg om zwanger te worden

Ik maakte het ook mee. De weken, maanden en jaren van hoop en wanhoop. Van doktersbezoeken, doorverwezen worden, een miskraam krijgen, en eindeloze negatieve zwangerschapstesten. En toen, dankzij IVF, werd ik zwanger en kreeg ik een zoontje. En enkele jaren later opnieuw. Twee zoontjes met alles erop en eraan, en ik was de gelukkigste vrouw ter wereld.

Twijfel over een derde

Mijn partner en ik twijfelden lang over een derde kindje, maar nog eens de hele weg afleggen van spuiten, puffen, testen, … leek ons heel erg zwaar. IVF is niet alleen mentaal en fysiek uitputtend, maar ook praktisch niet vanzelfsprekend met twee kids. En dus maakten we een afspraak voor een vasectomie, maar annuleerden die later weer. Het kwam niet goed uit, die datum, en we zouden wel een nieuwe afspraak regelen.

De verrassing van ons leven

Maar voor we dat konden doen, werden we verrast. Ik werd zwanger. Helemaal vanzelf. Natuurlijk. Geen gedwongen seks, geen getel en gereken. Ongelooflijk. Nog steeds moet ik mijn tranen bedwingen terwijl ik dit typ. Nog steeds verwacht ik wakker te worden en te beseffen dat het allemaal een droom was.

Ik had niets door

Alhoewel ik alle mogelijke symptomen vertoonde, had ik het helemaal niet door. Die symptomen waar ik vroeger met een vergrootglas op zat te wachten, waren nu overduidelijk aanwezig, en ik zag ze niet. Mijn zusje gooide tijdens het winkelen een zwangerschapstest in mijn mandje omdat ik me al weken slecht voelde, en om ‘een zwangerschap toch al te kunnen uitsluiten als ik naar de dokter zou gaan’.

Het streepje waar ik jarenlang op gewacht had

Tijdens het werk (!) snelde ik naar het toilet met de test. Mijn man was zelfs niet op de hoogte … En daar was het dan: het overduidelijke bewijs. Het streepje waar ik jaaaren naar verlangd had, lang voor onze IVF’s. Ik trilde en beefde over mijn hele lijf, maar moest verder werken. Met de test in mijn mouw beleefde ik die dag in een roes, op automatische piloot, en ik ging ‘s avonds als de bliksem naar huis.

Ik denk dat ik zwanger ben …

Ook mijn man stond met zijn mond vol tanden. Zo snel mogelijk naar de dokter voor een bloedtest dus, nog diezelfde avond. De volgende ochtend belde ik mijn huisarts veel te vroeg, en ik kreeg meteen de bevestiging:  “ja dat is al wel héél duidelijk, ik zou zeer dringend een afspraak met de gynaecoloog maken”. En jawel, met bibberende stem en bevende handen belde ik de gynaecoloog en zei wat ik nooit had durven dromen "ik denk dat ik zwanger ben…" Bij onze IVF-pogingen was dit telkens heel berekend en geforceerd, en nu was het zo’n onvoorstelbare verrassing.

Een derde zoontje, een derde wondertje

Enkele dagen later zagen we op de echo ons nieuwe, derde wondertje en sinds die dag gaat er geen dag voorbij dat ik niet dankbaar ben. Zo dankbaar om mijn gezin, om mijn drie wondertjes. Twee dankzij de huidige fantastische medische wereld, en eentje helemaal natuurlijk en vanzelf. Ik moet nog elke dag bekomen, van dit avontuur. Nooit had één haar op mijn hoofd eraan gedacht dat ik nog natuurlijk zwanger zou worden. Ons derde zoontje wordt binnenkort 1 jaar, en er is letterlijk geen dag voorbij gegaan zonder dat ik besef hoeveel geluk ik heb. Zonder dat ik dankbaar ben voor mijn gezin.