Dat ik mama wil worden, weet ik al heel mijn leven. Of ik droom(de) van dat gelukkige gezinnetje? Natuurlijk! Het is niet zo dat ik een man absoluut weer uit mijn leven, maar na wat teleurstellingen in Cupido blijf ik ook niet wachten.
Misschien zal de volgorde anders zijn. Misschien blijft mijn gezinnetje er eentje met z’n tweetjes.
2 jaar zonder risico's
In februari 2021 had ik mijn eerste intakegesprek waar ik ook ontdekte dat ik HPV (humaan papillomavirus) had. Na het gesprek had ik een dubbel gevoel. Ik ging binnen voor meer informatie en kwam naar buiten met een probleem.
Ik maakte een afspraak voor verder onderzoek en kreeg een week later het resultaat. The word is out, HPV sin 2 it is.
“U kan nog gerust kinderen krijgen, maar ik ga u er 2 jaar voor geven zonder risico’s. Daarna gaan we het zeker verwijderen. Ik raad u aan gewoon verder te gaan met uw traject”, kreeg ik te horen. “Kan ik daarna nog kinderen krijgen?!”, vroeg ik. “Zeker, maar dan kunnen er risico’s aan verbonden zijn”, was het antwoord.
KLETS. Risico’s?! Een slag in mijn gezicht. Ik besef maar al te goed dat er veel ergere aandoeningen zijn die een vrouw kan krijgen, maar toen en voor mij, in mijn ‘alleen’-situatie viel het als een blok op mijn maag.
Tik tak, daar gingen mijn gedachten. Ja, 2 jaar is nog oké, ça va wel. Ik maakte mijn verdere afspraken, kreeg groen licht van de psycholoog en vulde samen met de consulente mijn ‘spermadocumentje’ in. Het waren simpele vragen over mijn uiterlijk, 3 of 6 rietjes (buisjes met donorsperma) – 3 is toch meer dan genoeg dacht ik. En dan: mocht het sperma van een Deense of een Belgische man zijn? Mister Deen, I want you!
Rollercoaster
Of er intussen tranen zijn gevloeid? E-MMERS! Mijn mama die het eerst niet zo goed begreep waarom ik niet wachtte – gelukkig is dat helemaal gekeerd. De zoveelste zwangerschapsaankondiging, babybezoekjes, vrouwen die mijn situatie vergeleken met hun situatie als koppel … Ik begrijp dat mensen dingen zeggen die goed bedoeld zijn, maar soms mag je er toch iets beter over nadenken. Want weet dat iets kleins wel héél veel pijn kan doen.
Maar bij de laatste aankondiging hakte ik de knoop door. We genieten nog wat van de zomer en in september start ik met mijn eerste poging.
Die eerste poging was een overweldigende ervaring. En helaas negatief. Maar je hoopt diep vanbinnen dat het toch maar eens zou lukken van de eerste keer. Nog 2 rietjes in de diepvrieze, op naar de volgende maand. Ook negatief.
De laatste kans, november. Oh, wat zou dit een mooi verjaardagscadeau zijn. En wie weet, derde keer goede keer. Maar … ook negatief. Een gebroken moederhart en even ontroostbaar.
2023, nieuwe start
En nu? Wat ga ik nu doen? Stop ik? Moet het zo zijn? Bestel ik nog eens rietjes? De kost van het sperma, de mentale rollercoaster … en hoe lang ga ik moeten wachten? Allemaal keuzes die ik – ondanks de beste vriendinnen, familie en mama rondom mij – toch alleen moet nemen.
Na de mentale en fysieke rollercoaster van maanden beslis ik toch om voor de tweede keer rietjes te bestellen. Ik laat me onderzoeken en alles blijkt toch oké te zijn. Want ik had het gevoel dat mijn lichaam faalde.
En 2023 heeft zijn start niet gemist. Ik kreeg redelijk snel telefoon van het labo dat ze een match hadden gevonden en ik kreeg een goedkeuring voor mijn hormonenspuitjes. Ik kan weer aftellen naar mijn vierde poging. Lucky number four! Ik blijf er vertrouwen in hebben dat dit jaar mij iets moois gaat geven. Ik ben een open boek over mijn traject.
Iedereen mag mij vragen hoe het in zijn werk gaat want dit mag absoluut geen taboe meer zijn. Ik ben niet bewust alleen. Ik ga wel een bewust alleenstaande mama worden, omdat eigenlijk ik net zoals vele andere vrouwen gewoon mama wil worden.
