Als je plusmama bent en zelf mama wordt

Aanvaarding vraagt tijd en geduld

Met een valies boordevol moed en goede bedoelingen trok ik al gauw bij hen in. Van een verandering gesproken... Hoe realistisch ik het ook probeerde te bekijken, de voltijdse zorg voor twee kleine kindjes had ik van tevoren in de verste verte niet juist kunnen inschatten.

Het avontuur was nog maar goed en wel gestart of ik viel al uit de hoogste toren van het prinsessenkasteel. Ik wou namelijk dat de kindjes mij zo snel mogelijk zouden aanvaarden. Ik nam hen er tenslotte toch ook bij zeker! Dus aanvaarden gingen ze! ;).

Zo werkte het dus jammer genoeg niet... Je mag dan nog wel dagelijks je grenzen verleggen, je leven zomaar eventjes 360 graden omgooien, er allerlei praktische taken bijnemen, afscheid nemen van die zalige zee van tijd voor jezelf, zorgen en moederen met heel je hart... Die kleine mevrouwtjes nemen toch gewoon hun tijd. Je moet het verdienen. Je zal eerst hun hart moeten zien te veroveren, zoals het echte prinsessen betaamt. En dat vraagt tijd en nog meer geduld…

Grote verandering

Het kleinste prinsesje liet me het snelst binnen in haar kasteel van knuffeltjes, zoentjes en schatkisten vol liefde. Genieten!!!! Ook met het nieuwe 'gezag' in huis kon ze goed overweg. Ja, wij twee waren al snel dikke vriendinnen geworden.

Het grootste kleine prinsesje dacht er anders over... Zij moest eerst wel eens zien uit welk hout ik gesneden was. En dat heb ik geweten… Ze kon schreeuwen, schelden en zelfs stampen (auchie). Wat was me dat zeg! Dit had ik niet zien aankomen en had ik toch ook helemaal niet verdiend zeker? Waar was die prinses gebleven? Hiervoor had ik niet getekend…

Achteraf gezien zag zij misschien wel hoe ik me diep vanbinnen soms kon voelen. De verandering was voor mij namelijk ook heel groot. Veeeeel groter dan ik eigenlijk wou toegeven. Want ja, soms voelde het zorgen voor al eens meer als een opgave en was het niet altijd met evenveel energie. Maar ik deed wel m'n uiterste best om dat weg te stoppen. Wist ik veel dat zij dit wel kon aanvoelen en dat ze mij soms een spiegel voorhield… Ik had moeite met het aanvaarden van mijn nieuw leven, met hen erin.

Haar kwaadheid was eigenlijk die van mij, maar dat wist ik toen nog niet...

Wachtwoord was eerlijkheid

Het werd bijna voorspelbaar. Wanneer ik me niet goed voelde, wanneer het eens niet met heel mijn hart was, dan liep het helemaal fout. De kleine prinses veranderde in een grote, ondankbare rebel. En dat deed pijn! De vermoeidheid werd nog erger en daar was de vicieuze cirkel...

Voor vele 'echte' mama's is dit natuurlijk ook heel herkenbaar. Maar het verschil is wel dat het dan je eigen kindje is en dat er een soort van basisliefde is waar je op kunt terugvallen tijdens moeilijke periodes. Dit ontbrak bij ons, want je mag het bekijken hoe je wil, ik ben niet haar mama en zij is niet mijn kind...

Er was geen makkelijke uitweg in deze eerste fase. Maar wat blijkbaar goed leek te werken was... eerlijkheid! Als ik iets niet met heel m'n hart kon doen, dan deed ik het gewoon niet (in dit geval lukte dat natuurlijk niet altijd, want de kindjes wassen of een verhaaltje lezen voor het slapengaan, kon ik niet skippen ;).

Wou ik iets doen om er liefde voor terug te krijgen, dan deed ik het ook niet. Want dankbaarheid kreeg ik toch niet als ik iets niet deed of gaf om de juiste redenen. Het grootste prinsesje heeft me met andere woorden veel geleerd! Het wachtwoord tot haar kasteel was eerlijkheid. En zo werden we eindelijk ook vriendinnen.

Onvoorwaardelijke liefde is het niet

Toen ik hun vertrouwen had gewonnen en er een zekere vriendschap was ontstaan, kwamen de grotere verwachtingen van hun kant. Gezien ze eigenlijk zo goed als fulltime bij ons zijn, werd ik voor hen een soort van moederfiguur. Naast de praktische taken, werd er ook emotioneel veel van mij verwacht.

Al snel kwam ik hierdoor in een volgende fase terecht. Ik merkte dat ik hen op emotioneel vlak niet kon geven wat ze van mij verwachtten. Het klinkt hard, maar hoeveel liefde ik ook in mij heb, onvoorwaardelijke liefde is dat niet. Zoals eerder gezegd, de basisliefde tussen moeder en kind is iets waar wij niet kunnen op terugvallen. Dus als ik bijvoorbeeld heimwee heb naar die tijd voor mezelf, dan vind ik hen erg lastig, veel sneller dan een echte mama… Als er ruzie is geweest, dan kan ik niet zomaar knuffelen en vergeven.

Omgekeerd geldt hetzelfde. Als er eens spanningen geweest zijn, dan blijven die met mij langer hangen dan met hun papa. Ook van hun kant is het dus niet onvoorwaardelijk. Ook wanneer ik voel dat er emotioneel erg aan me getrokken wordt, dan heb ik soms weinig te geven. Het schuldgevoel dat daarbij komt kijken, is misschien nog het ergste. Want het zijn kindjes. En ik weet dat zij hier geen verantwoordelijkheid dragen. Ze verwachten dat ik geef wat ze zo hard missen. En ik voel me soms een monster omdat ik hen dat niet altijd kan geven. Maar de volledige moederrol kan ik niet op mij nemen, hoe graag ik dat ook wil… Ik ben de stiefmoeder…

Ik ben hun Lili

Gelukkig mocht ik ontdekken dat we wel iets heel speciaals hebben samen. Ik ben misschien niet hun echte mama, maar ik ben wel hun Lili. Die spontane opmerkingen zoals ‘Lili, jij zorgt zo goed voor ons’, ‘Ik hou zoveel van jou’, ‘Ik ben zo blij dat jij en papa gaan trouwen’ of ‘Jij bent de allerliefste Lili van de hele wereld’, geven me veel energie.

Vooral deze: ‘Jij bent niet onze mama, maar je zorgt wel voor ons zoals een mama, hé?’ vind ik heel mooi. Want zo is het eigenlijk wel! Tijdens het oudercontact, praat ik mee alsof het de mijne zijn. Als iemand ze pijn heeft gedaan op school, dan wil ik ze beschermen. En als ze zich niet goed voelen, dan voel ik ook pijn aan mijn hart. Als ik bij vriendinnen ben, dan betrap ik mezelf erop dat ik heel vaak over hen praat. Ik ben oprecht fier op die twee jonge dames. En dat doet deugd!

Hun Lili en mijn eigen kindje

Ondertussen kijken ze ook heel erg uit naar de komst van hun zusje! Jaja, ik ben vijf maanden zwanger van m'n eerste kindje! Heel erg spannend!!!! Maar dat brengt me wel onvermijdelijk bij de fase waar ik op dit moment mee worstel, namelijk de angst voor het emotionele verschil tussen mijn kind en de andere kindjes. En dat wordt een hele moeilijke, denk ik.

Want wat als ik veel meer geduld blijk te hebben voor m'n eigen kind dan voor hen? Wat met het verschil in liefde? Ga ik de onvoorwaardelijke liefde voor mijn kind moeten wegstoppen om de andere kindjes niet te kwetsen? En wat als ik voel dat ik te weinig tijd alleen heb met m'n baby'tje? 

Mijn man is mijn rots in de branding

Mijn man is gelukkig mijn rots in de branding. Hij is over de hele lijn echt super begripvol.

Ik probeer zo eerlijk mogelijk aan te geven welke mijn bezorgdheden zijn. Voor hem is het ook niet altijd even leuk om te horen, gezien het voor hem alledrie zijn gelijke prinsesjes zullen zijn.

Het feit dat hij al niet oordeelt, geeft me veel vertrouwen in de toekomst. Zijn begrip is voor mij van onschatbare waarde!

Communicatie in alle eerlijkheid is eigenlijk de sleutel tot het kasteel van mijn prins en zijn twee prinsessen. En ze leefden hopelijk nog lang en heel gelukkig…

Céline V.