Als je terugkomt na je zwangerschapsverlof en je ontslag krijgt …
Vroeger streefde ik een 'grote' carrière na, met de gedachte misschien zelfs ooit naar het buitenland te trekken. Wie weet waar de toekomst ons nog brengt? Maar de komst van ons oudste deed me voor een job dichter bij huis kiezen. Een keuze die ik zelf uit eigen beweging heb gemaakt, want ik wil er zijn voor mijn twee wondertjes. Én, nog belangrijker, ik wil zelf respectvolle, zelfzekere wezentjes van hen maken. Dat kan alleen maar als ik er ook ben voor hen. Misschien niet zoveel als een andere mama, maar wel even toegewijd. O ja!
Desillusie
Hoe blij ik in het begin ook was met mijn nieuwe job, des te groter is de desillusie nu. Alles begon met de aankondiging van mijn tweede zwangerschap. Die werd me niet in dank afgenomen in de mannenwereld waarin ik was terecht gekomen. Mijn baas gebood me vroeger dan nodig was te stoppen met werken, maar na een gesprek met mijn gynaecoloog ben ik daar niet op ingegaan. Na de bevalling kon er enkel een droge 'proficiat' per mail af en nooit werd gevraagd hoe mijn ukje het stelde. Hoefde misschien ook niet, want het zou een empathische leugen geweest zijn. Ik werd vriendelijk verzocht enkel mijn 3 maanden moederschapsrust op te nemen (waarvan hij op voorhand dus nog een deeltje probeerde af te knabbelen), wat ik - gelukkig - sowieso maar van plan was te nemen. Maar - grote 'maar'! - ik heb hierin zelf graag de vrije keuze. (Dat is in alles zo. Ik ben een zelfstandige vrouw, die zelf wil en kan beslissen, maar sommigen lijken dat maar niet te willen begrijpen.)
Ik bleek plots geen zekerheden meer te hebben
Toen brak de dag aan dat ik dat kleine wezentje vol vertrouwen voor de eerste keer bij de onthaalmoeder bracht en vol goede moed zelf weer mijn eigen werkleven in handen nam. En toen bleek ik plots geen zekerheden meer te hebben. Geen vaste plek (letterlijk: geen eigen bureau meer), geen zekerheid over toekomstige jobinhoud, ... Daar stond ik dan: mijn weg nog zoekend privé (hoe pak ik dat nu ook weer aan met twee kids?), met het gevoel 'hoe krijg ik mijn lijf en geest weer op de rails?' en dan kreeg ik daarbovenop een 'droge' welkom terug van mijn werkgever. Ik kreeg nietszeggende taakjes naar me toe geschoven en uiteindelijk zette m'n baas me op straat. Bàm! Daar stond ik dan. Op de vraag of ik mijn job dan niet goed deed, kreeg ik zelfs geen antwoord.
Even zakte de grond onder mijn voeten weg
Even. Even zakte de grond onder mijn voeten helemaal weg, maar dankzij een luisterende omgeving en mijn veerkracht heb ik me snel herpakt. (Thx kids, dankzij jullie komst heb ik nu een vechtersmentaliteit! Dat van die leeuwin en haar welpen, weet je wel?) 'Ander en beter' is nu mijn motto. Ik viel even volledig terug op mijn kleine cocon thuis en dat deed eigenlijk goed. Op een moment dat er van een jong gezin verwacht wordt dat het zijn ritme opnieuw vindt en dat het van de kroost geniet, viel voor ons een zekerheid weg. En dat is niet eerlijk. Dat is kostbare tijd met de kids die verloren ging door zoiets stoms dat tijdelijk al jouw energie opeist. Even heerste het gevoel: wij tegen alle anderen. Maar het leven gaat verder, en dat doe ik nu ook. Trots dat ik mij met mijn kritische geest een weg gebaand heb door mijn vorige job. Trots dat ik me veerkrachtig toon. Trots dat ik nieuwe, mooie kansen afdwing. Trots op mijn gezin. En zo valt alles weer in z'n plooi!
Het doet deugd om dit even van me af te schrijven. Het leven is geen ponykamp (zoals Bouba mooi verwoordde), maar we kunnen er zelf wel een mooie twist aan geven. Alleen moeten we willen. Durven. Doen.
