Als je water plots breekt na 29 weken …

He m’n kleine vent...

Een weekje geleden heb je ons serieus doen schrikken...

’Joepie: 29 weken onbezorgd zwanger!’, veranderde in horror. Om 2u ‘s nachts ineens een nat bed. De ambulance gebeld, de MUG kwam erbij, een hele slaapkamer vol met alle bijhorende toeters en bellen...

Mijn zus ‘s nachts uit haar bed gebeld met de woorden: ‘Je moet komen, mijn vliezen zijn gebroken’. Want als je al een peuter lopen hebt, sluit je niet even de deur gelijk wanneer achter je.

‘Dat is hier niet goed’

De woorden van de arts en vroedvrouw: ‘dat is hier niet goed he!’ blijven me achtervolgen. Waarom was iedereen zo in paniek? Kunnen ze gewoon niet even checken of alles oké is? Hou dat vruchtwater tegen aub!!

Wat nu?! En dan flitst het door m’n hoofd: nee, ik wil de baby nog niet krijgen! Ik ben nog geen 30 weken… Ik wil niet, ik wil niet... Maar ik heb momenteel niks meer te willen...

Zo wil ik het niet …

Longrijping, weeënremmers, antibiotica,... Op een uur tijd werd het allemaal heel serieus. Alles ging aan me voorbij, net zoals het vruchtwater dat er uit bleef gutsen. Ik kneep met alle macht m’n benen dicht. Alsof dat überhaupt zou helpen...

Niet komen.. aub kleine man! Beelden van het programma ‘nieuw leven’ flitsten door m’n hoofd. ‘ZO WIL IK HET NIET!’ schreeuwde een stem in mijn hoofd.

Elke gram is er eentje gewonnen

De ambulance voor de tweede keer in en van het regionaal ziekenhuis naar Brugge gebracht. Daar zouden ze gespecialiseerd zijn in ‘mijn gevallen’.  En hier liggen we dan op MIC... Jou voor te bereiden op de grote wereld. Onwetend, bang, vol vragen en geen enkel sluitend antwoord.

Elke gram die je nog bijkomt is een plus. Elk uur dat je nog blij bent in je klein beetje vruchtwater zijn ze hier content, elke infectie die nog even uitgesteld blijft is een dag gewonnen.

Schuldgevoelens

Schuldgevoelens overspoelen me. Mocht ik ons ander zoontje niet meer getild hebben? Had ik die boodschappen beter in mijn auto laten zitten in plaats van nog alles zelf te willen doen? Moest ik meer gerust hebben?

'Dikke pech’ zeggen ze hier. Een zwakke plek in de vruchtzak, klaar om te scheuren. Ik had niets anders kunnen gedaan hebben.  Probeer dat maar eens te geloven... 

Onzeker

Elke dag is zo onzeker. Gaan m’n waarden goed genoeg blijven om nog even te rekken? Zal ik niet ineens in arbeid gaan? Want meneer ligt in stuit en dan volgt dus meteen een keizersnede. Oké, even rust in m’n hoofd … En dan: bloedverlies. Paniek x 100! Gelukkig zijn ze hier zoooooooooo rustig, lief begripvol, geruststellend... Het antwoord: ‘Afwachten. We volgen je echt goed op. Heb nog even vertrouwen!’ 

Oké, in dat afwachten begin ik al wat beter te worden sinds ik hier lig...