Als je zoon een borstenman is
Auto's, voetbal en ... borsten
Auto's, treinen en vliegtuigen zijn zijn favoriete speelgoed. In de opvang moet hij per se met de grootste moto spelen, hoewel hij dan met zijn voeten de grond niet meer kan raken en hij er bijgevolg niets mee kan doen. Toch weerhoudt hem dat niet om ermee te paraderen en vanop het zadel luide machopraat te verkondigen over welk speelgoed er alleen voor jongens is bestemd.
Nog een teken van zijn mannelijkheid: hij kon amper drie stappen zetten of hij schopte al tegen een bal. Ik heb het afgelopen anderhalf jaar al meer gevoetbald dan in mijn hele leven.
En, last but not least… Hij heeft nogal een kleine, euh, fascinatie voor borsten.
Voordeel 1: je kunt ze voor alles gebruiken
Er gaat geen dag voorbij of hij kijkt vol bewondering naar mijn – uiteraard met kledij bedekte – borsten. Hij zegt dat mama grote borstjes heeft en hij kleine, waarbij hij enthousiast zijn T-shirt naar boven hijst om zijn exemplaren te tonen. Zijn teleurstelling was dan ook groot toen ik hem meedeelde dat hij geen borsten zou krijgen en dat dat alleen iets was voor meisjes. Daarop volgden enkele dagen van ontkenning: mama was fout! Hij had ook tepels, dus hij zou later ook borsten krijgen. Maar dan drong het ineens tot hem door dat papa ook tepels heeft, maar geen borsten. Oef, einde hoofdstuk. Dacht ik.
Verkeerd gedacht, want de fascinatie nam alleen maar toe. Meer zelfs, hij ziet er alleen maar de voordelen van in. De lofzang start al na het opstaan. ‘Mama heeft borstjes’, jubelt hij, ‘grote borstjes!’ En zoals dat gaat met objecten die je aandacht trekken, wil hij dat eens van naderbij bestuderen. Ondertussen heeft hij begrepen dat dat een no-go is.
Maar die kleine beperking houdt hem niet tegen, integendeel, hij wordt er alleen maar inventiever op (lees: wat de handjes niet mogen, kan het hoofd nog wel). Een voorbeeld: bij het knuffelen legt hij zijn hoofd er 'toevallig' tussen. En in het zwembad blijken ze prima steunpunten te zijn om boven water te blijven. Of nog: samen met de vliegtuigen spelen is leuk, maar het wordt iets minder aantrekkelijk als mijn boezem een landingsbaan blijkt te zijn. Als ik hem erover aanspreek, zegt hij dat het niet zijn fout is, maar dat van het vliegtuig. Klinkt wel verdomd mannelijk, dat excuus, als je het mij vraagt…
Voordeel 2: er komt (soms) melk uit
Het gevolg: ik draag geen decolletés meer. Het vervelende van dit alles is dat, los van mijn saaiere kledijkeuze en andere maatregelen, de bewondering moeilijk in te dijken is.
Een tijd lang hadden we enkele borstvoedende mama’s in onze omgeving. Je zag hem dan vol verwondering kijken en denken: ‘Dat kunnen borsten dus ook!’ Diezelfde dag wou hij toch ook eens uitproberen bij mij (maar heb ik hem vriendelijk duidelijk gemaakt dat dat, euh, kalf al lang verdronken was).
Maar ook nu alle baby’s in onze omgeving aan de fles zijn, krijg ik regelmatig een update van de borsten rondom hem. Oma heeft grote borsten en zijn meter ook. Hij vergelijkt ze dan met de mijne, voor hem de standaardnorm en tot nu toe nog altijd de mooiste.
Ik maak me trouwens geen illusies dat zijn fascinatie zal minderen, wel integendeel. Want ondertussen worden er weer baby’s verwacht. Nu ja, ik zal me maar vooral verheugen op het feit dat we een gezonde, euh, jongen hebben ;-).
