Als je zwangerschapsverlof anders uitdraait dan verwacht

Eigenlijk had ik Mil praktisch heel de dag vast, zo kon hij rechtop liggen wat toch een beetje hielp bij zijn reflux. Ik dacht toen dat het zwaar was, die nachtvoedingen, reflux, gewoon al het werk dat een baby met zich meebrengt ook al was Mil enorm braaf. Maar dat was easy peasy vergeleken met de periode die erna volgde...

De ergste dag van mijn leven

Daar stond ik dan op 17 mei. 8 weken eerder was de mooiste dag van mijn leven, en nu plots de ergste. We zaten rond tafel met de begrafenisondernemer om de plotse dood van mijn papa te bespreken. Mijn vriend liep rond met Mil, hij was nog zo klein en had een verkoudheid. Nooit gedacht dat ik in het midden van mijn zwangerschapsverlof mijn eigen vader zou moeten begraven. Nooit gedacht dat mijn papa Mil niet groot zou zien worden. Nooit gedacht dat mijn papa mij geen advies zou kunnen geven over opvoeding of gewoon niet zou zien wat voor een mama ik ben.

De dagen die volgden moest ik mijn zoontje verschillende keren naar mijn schoonouders brengen zodat zij voor hem konden zorgen. Een begrafenis regelen, zo plots, was meer werk dan gedacht. We zijn ook elke dag naar het mortuarium geweest en dat is toch de laatste plaats waar je je baby mee naartoe wilt nemen.  Ik heb mijn zoontje die week amper gezien. En de momenten dat ik hem zag was ik een zombie. Oh, klein detail: je krijgt geen extra vrije dagen op je werk als je in zwangerschapsrust bent en je papa sterft. Ook al kan je dan niet voor je zoon zorgen...

We hebben een week bij mijn mama geslapen. Bij mijn mama, niet meer ‘bij mijn ouders’, maar bij mijn mama zonder papa. Van de resterende weken van mijn zwangerschapsverlof weet ik eigenlijk niet zoveel meer.

Op automatische piloot

Ik leefde op automatische piloot: flesjes geven, boertjes laten, pampers verversen,... en tussendoor crashen. Ineens het doodskaartje zien van papa als ik rondliep om Mil te laten boeren en volledig instorten. Wenen en snikken met mijn baby in mijn armen. En dan erna rap proberen te herpakken want baby’s voelen al die emoties en het laatste wat ik wou was Mil hiermee belasten. Dus weende ik elke avond als hij naast me lag te slapen in de co-sleeper. Zo stil mogelijk zodat ik hem niet wakker zou maken.

En toch besef ik nog niet goed wat er allemaal is gebeurd. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn. En het zal al helemaal niet zijn hoe ik het me allemaal had ingebeeld. Alle eerstes met Mil zijn ineens enorm dubbel en hard. De eerste keer dat Mil lachte, ik smolt en een seconde later een steek in mijn maag voelde. Nog iets wat mijn papa nooit zal zien. De eerste keer dat hij groentepap at, oh wat had mijn papa het leuk gevonden hoe smakelijk Mil eet.

Ik heb zo’n prachtige zoon en hij zal zijn pépé nooit gekend hebben. Ik heb zelfs alleen foto’s van hen samen in het ziekenhuis en 1 filmpje. En daar moeten we het dan mee doen.