Als monsters blijven dansen ...
De laatste 3-4 jaar voelde ik mijn pantser hard kraken. Miskramen, ivf, een huilbaby, die baby die na 1 jaar nog steeds niet doorslaapt (maar wel beter in haar velletje zit dan in haar eerste maanden). Het is, zacht uitgedrukt, een uitdaging.
En vandaag voel ik opnieuw een krak... Een oude krak? Een nieuwe? Of een oude die nieuwe vertakkingen krijgt? Of een versteviging die dan toch versleten lijkt? Ik zet al enkele jaren in op zelfzorg, heb als therapeute ook zelf een therapeut, intervisie- en supervisiemomenten waar ik zalf smeer aan oude, helende of geheelde wonden.
Maar eentje blijft kwetsbaar... Dit jaar ben ik even oud als mijn vader was toen hij stierf. Binnen enkele dagen moet ik hem al 29 jaar missen... Ik weet dat dit een gevoelige periode is en blijft. Dit jaar lukt het me niet goed om sterk te blijven. Of ja.. Sterk ben je ook in momenten waar je je kwetsbaar durft te tonen, zegt mijn innerlijke therapeut. Maar het kleine meisje in mij mist haar papa en wil hem zo graag zien/horen/ruiken/voelen en ik breek... stilletjes... op mn eentje... in het donker breek ik.
Ik ben zó dankbaar dat mijn dochter haar papa elke dag bij zich heeft en wens zó hard dat zij deze pijn nooit hoeft te voelen! Of misschien pas als ze oud en versleten is en wij een mooi gevuld leven achter de rug hebben.
Maar dit is niet de enige reden waarom ik vandaag stilletjes breek... In mijn omgeving gaat nog iemand door de pijn van een miskraam. Daar werd de keuze gemaakt om dit verdriet te delen en openlijk aan te gaan voor de ganse wereld: MOEDIG!!
Ik kon dat niet. Wij droegen en dragen ons verdriet in stilte en namen enkel een selecte groep mee op onze rollercoaster. Vandaag zag ik een spontaan prachtgebaar voor hen en ik brak... Een gebaar dat mij toen en ook nu nog heel hard zou troosten. Maar zo'n gebaar kwam er niet voor ons en zal er ook niet komen.
Ik vraag me soms af waarom niet... Is het omdat we zo hard vechten en altijd sterk lijken te zijn? Of is het omdat wij onze dochter hebben en dus alle pijn en verdriet ineens is vergeten? Zo werkt het helaas niet. Ik denk zo vaak aan mijn 2 sterretjes, ik huil nog vaak om hen, vraag me af hoe het zou geweest zijn ...
Ik hoef geen zotte grote gebaren en felle spotlights. Ik heb nood aan en verdien erkenning. Erkenning voor mijn verdriet, erkenning en begrip voor hoe hels de voorbije jaren waren en het soms nog is. Een schouderklopje voor hoe ik me toch staande hield tijdens die urenlange huil- en krijsbuien van onze dochter, een knuffel voor de verschrikkelijke machteloosheid, radeloosheid en het onbegrip waarop we stootten en vandaag nog steeds op stoten.
Ik ben op... Ik ben moe... Ik voel me alleen... Maar ik vecht... Ik ga door.
Voor mijn dochter, voor mijn pracht van een man, voor mezelf, voor mijn katten, voor mijn cliënten, voor het leven. Er is zoveel moois.
De woorden uit de film "The Gladiator" blijven me bij: "nothing happens to any man that he is not formed by nature to bear". Ze hebben me vaak getroost en gesterkt, maar nu lijken ze tekort schieten ...
Maar ik ga slapen, binnen enkele uren schiet mijn dochter terug huilend wakker. Eerst nog snel m’n 3 vragen van een gelukkig leven overlopen zodat ik er weer kan staan voor mijn knappe trien die de allerbeste mama ter wereld verdient!
