Avondlijke gesprekken op de sofa

15/07/2020

Door Mama Tina

Op een dag vraagt een puber mij: 'Excuseer mevrouw, weet u soms de weg naar …?'. Ik kijk om me heen en opeens besef ik: 'O jee, die praat tegen mij'. Ik weet niet wat ik moet voelen. In mijn hoofd blijf ik een meisje, onder de 30, zonder rimpels of andere tekenen van verval.

Mijn nieuwe titel... Mama

Klein detail: ergens tussendoor is er iemand in mijn leven gekomen die me aanspreekt met nog een andere titel: 'mama'.
Soms moet ik op mijn lip bijten om niet heel hard te gaan glunderen bij zoiets vanzelfsprekend. 'Hoera! Ik ben mama!'

Maar eigenlijk, waarom zou ik me inhouden? Dat zij mij de naam 'mama' toekent, heeft me bloed, zweet en tranen gekost, voor een keertje eens heel letterlijk. Het voelt nog altijd gek. Wordt ze boos en sakkert ze 'MA-MA, MA-MA, MA!', dan juich ik vanbinnen. Kom ik haar halen, dan roept ze blij 'Ma-maaaa!' en voel ik mij enorm trots!

Die avond in de zetel kruipt ze tegen me aan en fluistert ze… pa-pa.