Babbels met een mondige driejarige
Mama mag de kleren niet meer kiezen
“Mama, ik ga je zo missen!” - aan de schoolpoort, bij het afscheid nemen ’s ochtends ... Smelt.
“Néé mama, dah! Dino’s bestaan echt!” (met rollende ogen - de laatste trend) - het concept ‘héél, héél lang geleden’ dringt nog niet helemaal door.
“Dat is belachelijk! Mama, wat betekent belachelijk?"
“Mama, als je het niet gezien hebt, kan je het niet weten!” Een gesprek over koetjes en kalfjes gaat ineens de diepzinnige toer uit.
“Mama, ik heb pijn aan mijn achterbuik.” - Ik moet krabben op zijn rug, terwijl hij ‘teeveetje’ kijkt in de zetel.
“Mama, ik wil die broek niet aan, maar die! Dat is een coooole.” Fashion sense avant la lettre. En mama mag de kleren al niet meer kiezen?!
Vroege vogel, die Mega Toby
“Mama, ik wil niet slapen! Slapen is stom!” (boze blik incluus). Ik kan alleen maar luid lachen (en lichtjes groen, gezien het beperkt aantal uren slaap achter de kiezen).
“Mama, ik wil NU naar beneden!” (om 5u ’s ochtends). Ik: “Het is véél te vroeg, schat! Mama moet nog slapen!”. Zoon: “Jij mag beneden in de zetel nog een beetje slapen.” Dat kind wordt veel te slim.
“Mama, waarom huilen kindjes?” Korte pauze voor mezelf. “Omdat ze pijn hebben, of droevig zijn, schat.” Zoon: “Ik moet soms huilen als ik jou zie weggaan van het schooltje, mama.” Slik.
“Mama, ik wil mijn Mega Toby pak aan.” (om 6u ’s ochtends) Het moet gezegd dat dit de knapste Mega Toby is ooit. Alleen is het wel een vroege vogel, die Mega Toby.
“Mama, jakkie, zusje heeft een stinkiewinkie.” (met het nodige gesnuif). Tja.
“Mama, is het een kort dagje vandaag?” Elke ochtend de laatste tijd, waarna er grote ontgoocheling volgt (behalve dus op woensdag).
Kussen is vies
“Mama, jij moet...” “Mama, ik wil...” De plaat blijft geregeld hangen. We blijven herhalen dat mama en papa niks doen als broer de commandant majoor uithangt. “Alsjeblieft” en “Dankjewel”, alsjeblieft!
“Mama, ik lust geen korstjes meer.” Tot zover de korstjes aan de boterhammen. En er moet pepersalami op, maar zonder de peper.
“Mama, dankje dat je zo een lekker vleesje hebt gemaakt.” Kijk, af en toe levert onze opvoeding iets op. En twee minuten later “Mama, ik wil NU teeveetje!”
“Mama, zusje is een lief zusje hé.” Smelt, smelt. Ik val soms al eens in herhaling.
“Mama, kussen is vies.” De conclusie na een dagje leren over lief zijn in het kader van Valentijn. Ik geef hem een lading kusjes bij wijze van antwoord.
Naar de hemel kijken
“Mama, als je mij mijn playmobil draak NU niet teruggeeft, ben je mijn beste vriendin niet meer.” No comment.
“Mama! Mamaa! Mamaaaaaaaa!” Elke ochtend omstreeks 5u30, waarbij het zéér rap in crescendo gaat en mama van diepe slaaptoestand in sneltempo naar grote alertheid gaat en de schade probeert te beperken (lees: broer tot stilte manen zodat zusje niet ook wakker wordt en het kot te klein is).
“Mama, ik wil een Piet Piraat cakeje.” Elke ochtend, waarna er een debat volgt over het feit dat koekjes geen degelijk ontbijtvoer zijn.
“Mama, gaan we de liedjes opzetten?” Elke ochtend tijdens de 5 minuten durende rit naar school. Waarna we ‘Rox’ beluisteren tot het liedje afgelopen is (ook al staan we al geparkeerd en zijn we nét op tijd voor de schoolbel gaat).
“Mama, da’s een mooie lucht hé?” Ik kijk omhoog en... inderdaad. Ik besef dat ik eens wat vaker naar de hemel moet kijken.
