Back to the seventies

Onze Oma Baas heeft de handen vol met drie schatten van kleinkinderen. Met een vierde spruit onderweg blikt ze terug op de geboorte van haar eerste kindje. En hoe anders het eraan toe ging in de jaren zeventig … 

Handige Harry

Ons eerste kindje was op komst. We schrijven 1975 … en van monitoring of echografische controle was nog niet veel sprake. De geboorte was voorzien voor eind augustus.

Zaterdag 10 september. De baby was duidelijk niet gehaast. Maar ik wist zeker: zo ga ik maandag niet meer aan de slag. Dik als een ton en amper nog in staat om achter het stuur te kruipen. En laat autorijden net vrij essentieel zijn wanneer je als arts op huisbezoek moet gaan. Bovendien was ik intussen danig ongerust over de lange duur van mijn zwangerschap. De gynaecoloog daarentegen maakte geen aanstalten om in te grijpen.  

Gelukkig. Diezelfde namiddag begon mijn lichaam toch signalen uit te sturen die wezen op de naderende gebeurtenis. Terwijl mijn man druk in de weer was met de elektrische kabeltjes van de kapotte voordeurbel, zat ik onderaan op de trap in de gang. Telkens hij in de kelder een draadje had verplaatst, was het mijn beurt: even op de bel duwen om te zien of zijn handigheden resultaat hadden geboekt. Na de vierde keer opstaan-bellen-weer gaan zitten, werd het duidelijk dat de baby er stilaan genoeg van had. De avond viel, maar van weeën was nog niet echt sprake.

Voorbeeld

Naar bed dan maar, al kwam er van slapen niet veel in huis. Wat zat eraan te komen? Ik hield mezelf voor dat ik dapper moest zijn – er waren toch zoveel vrouwen voor mij geweest die de klus hadden geklaard en dikwijls in erbarmelijkere omstandigheden. Bovendien was ik dokter. Een voorbeeld zou ik zijn: niet flauw of onnozel doen, het ziekenhuis niet op stelten zetten. De onheilspellende verhalen van mijn moeder, die mij – herhaaldelijk – vertelde hoe ze heel de materniteit had bijeen geschreeuwd, die zou ik later niet vertellen. Neen, zo zou ik mijn dochters niet voorbereiden op een nakende bevalling.

Zondagmiddag. Het werd me stilaan te veel. Weeën waarvan ik steil achterover viel had ik niet, wel een latent gevoel in mijn onderbuik dat bleef aanhouden. En maandag (werkdag!) zat eraan te komen … Het was genoeg, ik wilde een oplossing (verlossing?), dus we zetten koers richting ziekenhuis.

Menens

2 centimeter opening was het verdict. De vroedvrouw luisterde met een houten stethoscoop in zandlopervorm (remember … we zaten nog in de Middeleeuwen) naar de harttonen van ons kleintje. De ene kant van het houten instrument hard tegen mijn bolle buik gedrukt, haar oor tegen de andere kant. Alles was in orde, maar ik had dus nog wat werk voor de boeg.

De autorit had ook wel wat op gang gebracht, dus gelukkig werd ik niet weer naar huis gestuurd.  Een uurtje later kwam de vroedvrouw nog eens kijken: 2,5 centimeter ... Tijd om de vruchtzak te breken. ‘Ik zou het verschil snel voelen.’ En dat was nog licht uitgedrukt! Plots werd het menens. Om de twee-drie minuten een hevige wee. Hallo?! Dat moest niet te lang zo doorgaan of  mijn goede voornemens zouden snel de vuilnisbak worden ingekieperd.