Bijzonder, ze was oh zo bijzonder

Bijzonder ... Ze was o zo bijzonder en zo zal ze ook voor altijd blijven. Vanaf het moment dat ze geboren was, wist ik 't Is een specialleke'. Geen doorsnee flauw treesje dat enkel bokes met choco lust en geen groenten. Nee, eentje die wou proeven van alles wat het leven haar te bieden had. Het neigde echter wel even de andere kant op te gaan, althans toch als er veel volk bij was. Thuis niet, thuis was ze altijd zichzelf. Fascinerend om naar te kijken.

Toen ze 3 jaar was, bloeide ze open, overal waar ze kwam. Een guitige lach en haartjes die een eigen leven gingen leiden. Vrij snel was ze erg mondig. Ze kwam grappig en gevat uit de hoek.

Amper 4 jaar was ze toen ze de uitspraak deed: ‘Als ik later een sterretje aan de hemel ben, dan ga ik heel hard proberen om terug naar beneden te komen.’ Dat heeft me toen omvergeblazen en nu nog meer. Ze maakt haar belofte ook waar. Al is het maar heel even wanneer ons Louise 'Twinkle twinkle little star' aan het neuriën is, zonder dat ze het zelf beseft. Of wanneer we een exacte plaats op tv zien waar we met haar op vakantie zijn geweest. Of als de lucht paars kleurt... Ik hoop ze zo nog heel veel tegen te mogen komen.

Onze Louise kwam, en Eléne kon er niet genoeg van krijgen. Het is altijd mooi geweest om ze samen bezig te zien. Louise heeft heel veel geleerd van haar grote zus. Kleine dingen, maar ook wijze levenslessen.

5 jaar was ze toen ik doorhad dat ze adembenemend mooi was. Daarvoor was ze schattig. We deden alles samen. In heel veel dingen die we deden kwam ook naar voor dat ze erg slim was. Een denkertje, vragen stellen over dingen waar kleine kindjes niet mee hoeven bezig te zijn.

Toen werd ze 6 jaar... en toen begon de pijn die soms echt ondraaglijk was. Pijn in zowat al haar gewrichten. Een aantal foute diagnoses volgden daarop. Toen kwam ook naar voor wat een ongelofelijk sterk karakter ze had. Hoe ze altijd zei dat de pijn maar een 2 op 10 was, gewoon omdat ze wist dat het mijn hart brak als ze zei dat het een 10 op 10 was.

De 7 maanden na de diagnose van leukemie, AML, waren mentaal echt uitputtend. Voor ons toch. Eléne heeft er een aantal maanden doorgewalst, met uitspraken als ‘Dit wordt de leukste dag ooit!’ Ze was graag gezien door de verpleegsters en dokters, maar ze zei het ook tegen de profs als ze vond dat er iets niet eerlijk was. Ik heb ze altijd haar zegje laten doen. Zo fier was ik op haar! Daar in dat ziekenhuis hebben we onze band met elkaar zo ontzettend sterk gemaakt. Ik ben geen minuut van haar zijde geweken en daar ben ik nu ontzettend dankbaar voor. Altijd was ik er voor haar, tot op het einde.

Het is moeilijk te beschrijven wat we voelen voor elkaar. Van eindeloos respect tot onvoorwaardelijke liefde die net een trapje hoger ging dan de voorbije jaren.

Die momenten, daar in het ziekenhuis, de dingen die we tegen elkaar hebben gezegd, dat gaat boven alles. Dat zal niemand ooit snappen. De tijd in het ziekenhuis was dikwijls hartverscheurend, maar langs de andere kant ook zo krachtig en puur. Ik heb op die 7 maanden met open mond en vol bewondering naar haar gekeken. Heel veel geleerd van haar. Ondanks alles wat ze meemaakte heeft ze nooit geklaagd. Ik kan echt wel zeggen dat op verschillende vlakken ons leven drastisch veranderd is, maar we nemen mee wat we van haar hebben geleerd en daardoor zal ons leven ook in de positieve zin veranderen.

De band die ik met ons Eléne had, die zal ik nooit nog met iemand anders hebben, dat besef ik heel goed. Maar ik ben wel blij dat ik 7 jaar heb mogen genieten en leren van mijn dochter. Liever deze 7 perfecte jaren, dan het helemaal niet te hebben mogen meemaken...