Borstvoeding of afkolven? Je hebt niet altijd zelf de beslissing in handen

Naïef zwanger brein

Aan melk had ik geen tekort. Na zes maanden zwangerschap stroomde de melk al uit mijn borsten en droeg ik al dag en nacht borstcompressen die ik om de twee uur moest vervangen. Dus natuurlijk dacht mijn zwanger, naïef brein dat alles na de bevalling ook vlot zou lopen. Mijn dochter begon dan ook perfect te drinken binnen het eerste uur na mijn bevalling.

De eerste voedingsmomenten

De eerstvolgende voeding verliep al minder vlot, en de voedingen daarna waren een ramp. Elke keer wanneer ik mijn dochtertje aan de borst wilde leggen, zoog ze twee keer om me daarna terug los te laten. Daarna hapte ze terug naar mijn tepel, zoog twee keer en gaf het toen opnieuw op. Telkens weer liet ik de vroedvrouw komen om mij te helpen. Zij legde ze terug aan mijn borst (O ja, met vieze nagels, alsof ze net van de wei kwam! Jakkes!), bleef even kijken tijdens de gewoonlijke twee goede zuiggebaren van mijn dochtertje en ging daarna weg.

Gek dat baby’tjes op zo'n kleine leeftijd precies al kunnen aanvoelen wanneer ze met je voeten kunnen rammelen! Want natuurlijk hoor, van zodra de deur achter de rug van de vroedvrouw dicht viel, liet mijn dochtertje mij weer los! De vroedvrouw bleef natuurlijk nooit lang genoeg staan, en zag dus ook niet dat mijn dochtertje verkeerd zoog. Elke keer kwam mijn tepel in een platgezogen puntje uit haar mond. 

Pijnlijke voedingssessies

Tijdens de tweede nacht werd het zo pijnlijk, dat ik al zenuwachtig begon te worden als het voeduurtje eraan kwam. Dat aanzuigen en loslaten deed zoveel pijn dat ik begon te huilen van zodra ze begon te zuigen en mijn hoofd naar achteren moest laten hangen om de pijn wat op te vangen. Na drie dagen had ik er echt genoeg van. Ik was klaar om op te geven. Ik vertelde dat ook aan de nieuwe vroedvrouw (wissel van de shift!) en mijn man. Beiden antwoordden: ‘Je moet volhouden, het komt wel goed!’

Misschien toch maar beginnen afkolven?

Gelukkig kwam de vroedvrouw, op datzelfde moment, ook met een gouden idee. Waarom niet afkolven? Zo gezegd, zo gedaan! Ik was een afkolvende mama geworden. Op dat moment werd ik er supergelukkig van. Ik had eindelijk geen pijn meer, mijn dochter kreeg toch borstvoeding en iedereen was akkoord met deze oplossing. Na mijn eerste kolfbeurt kreeg ik wel te horen dat ik wat minder zou moeten gaan afkolven, op dag drie kolfde ik al immers al 180 ml af. Ik had even weer het gevoel dat dat ik weer iets niet goed deed tijdens mijn eerste dagen als kersverse mama!

Koemelk-eiwitallergie?!

Op dag vijf kwamen we thuis met een wolk van een (uren aan een stuk krijsende en kronkelende) baby (met last van krampjes). Nog steeds kolfde ik af. Maar na vier weken in de routine zitten van een half uur afkolven, een half uur de fles geven, nog een uur wakker blijven met een krijsende dochter. Na drie maanden hadden we eindelijk door wat er scheelde: ons dichtertje had een koemelk-eiwitallergie. Zou het dan nooit ophouden? Zelf lag ik na het voeden ook telkens nog een uur wakker in bed omdat ik na mijn twee nachtelijke voeduurtjes niet zo goed meer in slaap kon vallen. Ik was doodop! Op dat moment besliste ik om tegen iedereens advies in te beginnen afbouwen met afkolven. Daar slaagde ik wonderbaarlijk genoeg super goed in.

Schuldgevoel

Een paar maanden later, tijdens een routineonderzoek bij Kind & Gezin, zei de dokter doodleuk tegen me dat het wel spijtig was dat ik al zo snel was gestopt met het geven van borstvoeding. Flesjesvoeding zou immers minder goed zijn voor mijn kind. Na al dat afzien kreeg ik dus ook nog via de dokter een schuldgevoel aangepraat. Mijn dochter is nu 3,5 jaar oud, en nog steeds voel ik mij hier schuldig over.

Als ik nu ergens een moeder haar kind borstvoeding zie geven, voel ik telkens een steek, zowel van jaloezie als van spijt. Bij elke advertentie over borstvoeding lijkt het alsof de wereld tegen me zegt: ‘Jij hebt gefaald!’ Waarom is het mij niet gelukt? Heeft mijn lichaam gefaald? Dus dames, sorry als ik staar als jullie borstvoeding geven …

Nota bene: hoe het verliep bij mijn tweede dochtertje

Bij mijn tweede dochter ben ik trouwens na drie weken gestopt met mijn borstvoeding. Zij dronk wél goed (tepelhoedjes to the rescue!), maar veel te weinig. Toen ik eens afkolfde, in plaats van rechtstreeks te geven, bleek dat ik bij haar maar aan een 20 ml melk kwam. Toen ik ook bij haar beginnen te kolven, om mijn toevoer op te krikken. Toen ze drie weken oud was, ben ik met haar naar de pediater gegaan. Die twijfelde toen of ze ook koemelk-eiwitallergie had, aangezien haar zus dit ook had. Hij dacht ook aan verborgen reflux.

Eerst gingen we de koemelk-ewitallergie kant op, omdat dit makkelijker te bestrijden was. De pediater gaf me het advies een paar dagen stoppen met borstvoeding en even overs te stappen op kolfvoeding, om dan achteraf misschien toch terug rechtstreeks de borst te geven. Maar als ze dan toch niet volledig allergievrij zou blijken te zijn, dan zou mijn dochtertje opnieuw afzien. Later bleek trouwens dat ze verborgen reflux had.

Maar hé, laten we dit verhaal afsluiten in schoonheid. Ik zie mijn beide dochters ondanks de moeilijke start onbeschrijfelijk graag!

Gastmama Jasmin