Brief aan de liefde van mijn leven: sorry dat ik bij de bevalling van onze laatste zoon zo koppig was

Deze wou ik even met jullie delen... Gericht aan mijn man, de liefde van mijn leven, al 14 jaar lang, vader van onze zes geweldige kids!

Voor het eerst schaamte

Veertien jaar al zijn wij twee een onafscheidelijk duo. We voelen en vullen elkaar perfect aan, begrijpen elkaar met één enkele blik en kennen geen gêne voor mekaar.

Ik hou van je humor, de manier waarop je de kindjes en mij altijd wil beschermen, je hardhandige maar zachte kern, je inlevingsvermogen, je kookkunsten, je goodwill, je goede humeur ... Er is zoveel aan jou dat er voor zorgt dat ik (nog altijd) zoveel van je hou.

Maar nu ken ik voor het eerst schaamte, een gevoel dat ik nooit eerder heb gekend bij jou. Niet dat jij mij een slecht gevoel geeft, integendeel. Jij blijft onvoorwaardelijk van me houden, met al mijn gebreken, mijn getekend lichaam. Maar zelf heb ik moeite om mijn 'getekend' lichaam te aanvaarden.

Ik heb gefaald...

Vijf van onze zes kindjes heb ik natuurlijk op de wereld kunnen zetten, zonder veel moeite zelfs, alsof ik ervoor gemaakt was kindjes te baren...
Maar toen wou onze zoon niet indalen. Een uur lang heb ik geprobeerd, ik heb alles gegeven wat ik in me had om ook onze lieve kleine Jack gezond en wel op de wereld te zetten... Tevergeefs, het wou niet lukken. Alsof mijn lichaam vond dat ik genoeg kindjes op de wereld had gezet.
Ik heb gefaald, onze zoon zijn hartslag daalde, steeds vaker, steeds langer...
Ik heb gefaald...

Ik was zo trots op mezelf dat ik onze lieve kleine Elyse zonder epidurale verdoving op de wereld heb kunnen zetten, het zou me lukken en het was me ook gelukt.
Maar door die koppigheid was mijn lichaam uitgeput. Het werd dus een spoedkeizersnede. Mijn grootste schrik werd werkelijkheid. Ik zou onze zoon niet zelf op de wereld kunnen zetten, zijn leven was namelijk in gevaar, door mijn koppigheid en trots!

Ik zie nog zo de paniek in je blik

Toen ging alles ineens heel snel. Ik werd weggereden uit de bevallingskamer met de gedachte dat onze lieve kleine Jack het niet zou halen. Het verschrikkelijkste gevoel dat ik ooit heb gehad, een gevoel dat ik nooit meer zal vergeten.
Jij keek me bezorgd aan, maar tegelijk met een glimlach op je gezicht. Maar net uit die glimlach heb ik de kracht geput de moed nog niet op te geven... Onze zoon zou levend en wel op de wereld komen, daarop moest ik vertrouwen. Ik heb al mijn krachten moeten bundelen om het persen tegen te gaan, hoe onnatuurlijk het ook voelde. Het mocht niet, hoe groot ook de drang naar het persen ook was, onze lieve kleine Jack was in levensgevaar. 'Niet persen!, Niet persen!' De gynaecoloog bleef het maar herhalen... Hoe ik het heb gedaan weet ik nog altijd niet, maar ik deed zo mijn best om te doen wat van mij geëist werd.

Eind goed al goed, onze zoon kwam net op tijd ter wereld. Hij zal er ook niks aan overhouden, al kende hij een moeilijke start. Toch vergeef ik het mezelf nooit. Hoe kan ik ook? Elke dag word ik eraan herinnerd dat mijn buik nu gevoelloos is, dat mijn lichaam voor eeuwig is getekend, door mijn eigen koppigheid en trots...

Hoe kan je me ooit vergeven na wat ik je die dag heb aangedaan? Ik zie zo nog de paniek in je blik, je liefdevolle blik... Alleen daarom al zal ik altijd onvoorwaardelijk van je blijven houden! Jij bent degene die me de kracht geeft elke dag door te gaan, en dat doe ik dan ook, uit liefde voor jou en voor onze lieve, mooie kindjes... 

Gastmama Jill

Mama van Lucy (10 jaar), Léana (8), Maude & Zoé (2,5) en Elyse & Jack (5 maanden).