Brief aan mijn prematuurtje
Moeilijk te accepteren
Wat was het moeilijk voor mij om te accepteren dat ik je niet meer in mijn buik droeg.
Dat mijn lichaam jou “afgestoten” had. Hoe durfde het? Verraden voelde ik mij.
Dat het mijn eigen, en vooral jouw leven in gevaar had gebracht.
Dankbaar
Wat ben ik dankbaar dat je gezond en wel was, met je 29 weken en 3 dagen.
Dat ik op tijd aan de alarmbel heb getrokken.
En dat ik je papa had om mij door die nachtmerrie heen te helpen.
Dag na dag moeten we je achterlaten
Nu komen wij je elke dag opzoeken. We nemen je in onze armen en voelen ons weer even compleet. Met spijt in ons hart leggen we je dan terug in je couveuse als we naar huis gaan. Dag na dag.
De tijd staat stil in mijn hart, tot de dag dat we je mee mogen nemen.
We kunnen niet wachten tot je mee naar huis mag
Ik kan amper geloven dat er al een maand voorbij is. Je bent al zo veel veranderd sinds ze je boven het groene operatiezeil aan me lieten zien.
Je stemmetje kraaiend en trillend terwijl tranen van opluchting en ontroering over mijn gezicht rolden…
Alles komt goed met ons drie.
We kunnen niet wachten tot je mee mag naar huis, dan is ons gezinnetje terug compleet…
Liefs,
Mama en papa
Meer info over vroeggeboorte kan je terugvinden in het boek Mijn kind is te vroeg geboren.
