8052fi.jpg

Een couveuse zien, dat blijft moeilijk

31/03/2022
Mamabaas
Door Mamabaas

Op 7 september 2019 werd ik heel onverwachts en ondanks weeënremmers mama, na 33 weken zwangerschap. Mijn bevalling is eigenlijk een trauma dat gekenmerkt wordt door angst. Ons dochtertje verbleef vier en een halve week op de afdeling neonatologie van het Heilig Hart Ziekenhuis van Lier. Een mooie, pas vernieuwde afdeling, met stuk voor stuk schatten van personeel! Toch is het nog steeds héél pijnlijk om een couveuse te zien of om aan die periode terug te denken.

Nu ik opnieuw zwanger ben, komen de angst en het verdriet van toen terug naar boven. Want hoe lief en vriendelijk ze daar ook zijn, het is niet “normaal” om je kindje niet bij je op de kamer te hebben, om naar huis te gaan zonder baby, om zoveel angst te voelen en elke dag te vrezen of dit wel goed komt …

In het begin dacht ik alles wel aan te kunnen. Het zou me gewoon lukken. Ik beet door en deed verder op automatische piloot. Maar mijn klop kwam rond de feestdagen van 2019 en ik belandde in een postnatale depressie. Met gespecialiseerde hulp geraakte ik er opnieuw bovenop en nu ben ik opnieuw zwanger. Maar ik ben bang om opnieuw te vroeg te bevallen, om opnieuw een klein, hulpeloos baby’tje te moeten achterlaten in een couveuse. Om nog maar te zwijgen over het geluid van de alarmen ... Ik hoor ze nog steeds in mijn slaap. En als ik ze op tv hoor, kan ik zeggen welk alarm het is …

Een couveuse zien blijft trouwens nog altijd pijnlijk. De eerste confrontatie had ik bij mijn nicht thuis. Haar kindjes kregen het ziekenhuis van PlayMobil en daarin staat ook een couveuse. Toen ik die zag staan, voelde ik me echt verloren en leeg vanbinnen. Ik linkte zo’n couveuse ook niet bepaald met speelpret of speelgoed … Maar toch …

Ook op tv zie je vaak couveuses (zeker als je erop let). Telkens ik er één zie, krijg ik een krop in mijn keel en voel ik vooral veel medelijden met die ouders die het moeten meemaken. Maar ook een couveuse in een dierenprogramma is moeilijk om te zien. De emoties en beelden flitsen dan terug door mijn hoofd en vaak kan ik de tranen niet onderdrukken.

Toen de kleine Jaan in de seizoensfinale van Thuis werd binnengereden in zijn couveuse was het huilen alom … Het was zo confronterend, zo realistisch, zo pijnlijk. Ik voel verdriet om wat ik heb moeten doorstaan, om wat ons meisje heeft moeten meemaken en ik heb medelijden met de ouders. En alhoewel ik weet dat het een soap is, kon ik de tranen toch niet tegenhouden …

Ik weet niet of ik ooit naar een couveuse ga kunnen kijken zonder een krop in mijn keel, zonder inwendige pijn … Maar dat hoeft ook niet. Ik hoef mijn verdriet of mijn trauma niet weg te steken. Het mag er zijn.

 

Isis