6766fi.jpg

Brief van een mama aan de “experts” van de coronacrisis

20/05/2020
Mamabaas
Door Mamabaas

Beste experts van de coronacrisis, terwijl jullie verder “bubbelen” zie ik kinderen met angsten, nachtmerries, smetvrees, huilbuien omdat ze hun vriendjes, juf en grootouders missen. Ik zie kinderen die twijfelen als ze elkaar zien. Mogen ze elkaar een knuffel geven? Worden ze dan niet ziek? En we mogen juist niet ziek worden… We leren onze kinderen om lief voor elkaar te zijn, om voor elkaar te zorgen. En ineens druisen alle regels in tegen waar we altijd in geloofd hebben. We leren ze om met elkaar te delen maar “nee, raak elkaars speelgoed niet aan”.

En wat met kinderen die zich onzeker voelen om door die “oh zo grote schoolpoort” te wandelen? Moeten ze gewoon binnenstappen zonder een handje van de juf? We zullen dan maar veronderstellen dat ze daar hard en zelfstandig van worden.

Maar is dit hoe ik mijn kind wil leren omgaan met anderen?! Houd afstand van elkaar, pak geen handje vast, knuffel je grootouders niet of ze kunnen ziek worden. Is het nodig dat zij die verantwoordelijkheid op zich nemen? Nee, zij zijn en blijven kinderen. Het is onze taak als ouders om die verantwoordelijkheid te nemen. Maar kinderen vangen op. Zij zien wat er aan de hand is…

Waar is de warmte gebleven?

We creëren kinderen met smetvrees en angsten, kinderen die niet delen en die niet anderen durven te knuffelen. We creëren kille kinderen. Waar is de warmte gebleven? Waar is die lieve juf gebleven? De juf die hen vastpakt wanneer ze verdriet hebben, hun handje vastnemen wanneer ze dat extra steuntje nodig hebben? Zij zit achter dat mondmasker en wijst de kinderen de weg, manen hen aan om afstand te houden en zet alle kinderen als een leger op een rijtje om handen te ontsmetten en te wassen.

Het verbaast mij dat de scholen hun eigen regels maken uit angst. Het begint steeds meer naar de andere kant om te slaan. Mensen die overal een mondmasker dragen, zelfs op de fiets terwijl dit helemaal niet nodig is volgens jullie. Ik hoor van ouders dat kinderen de hele dag binnen moeten blijven en niet op de speelplaats mogen spelen. Ik hoor dat kinderen een stip krijgen op de speelplaats waarrond ze mogen spelen. Waar is de vrijheid gebleven?

We zijn ook maar mensen

We kunnen het onze kinderen nog zo goed uitleggen als we willen. Wij zijn ook maar mensen en proberen alle balletjes in de lucht te houden. We zijn mama, werknemer, dochter, partner, vrouw, zus, poetsvrouw, kokkin, en (sommigen onder ons sinds kort) juf. Het emmertje loopt over. Kinderen die stil moeten zijn, soms uren aan een stuk terwijl mama of papa aan het werk is. Kinderen die maar voor de tv gezet worden. Minder creatieve stimulans en uitdaging.

“Houd je maar even bezig”, “wees stil, mama moet telefoneren”… Mama’s schuldgevoel loopt hoog op tegenwoordig. Kinderen die niemand hebben om mee te spelen en zich alleen moeten bezig houden. Hoe worden wij als ouders hierin ondersteund? Ik begrijp dat er keuzes moeten gemaakt worden maar het zegt veel dat er niet gedacht wordt aan de mentale gezondheid van de bevolking. In welke fase wordt er aan mijn kind gedacht?

Wat doet dit met de kinderen?

Ik ben absoluut een voorzichtig persoon en wil iedereen veilig houden maar steeds meer vraag ik me af wat dit met de kinderen van deze generatie doet. Wat gaan zij hieraan overhouden? Het is mijn taak als mama om mijn kind hier op de beste manier door te loodsen in de hoop dat ze geen angsten ontwikkeldten dat ze haar eigen lieve persoonlijkheidje blijft. Hoe gaat de toekomst er voor haar uitzien? Een samenleving met mondmaskers? Een samenleving beheerst door angsten? Wat gaat ze uit deze coronacrisis meenemen? Nee, laat ons niet leiden door die angsten maar goed onderbouwd op een veilige manier met elkaar omgaan. Laat alsjeblieft deze corona-crisis niet de toekomst van onze kinderen bepalen.

Laten we alsjeblieft een positieve toekomst creëren. Een toekomst waar er meer in de natuur gewandeld wordt, een maatschappij die blij is met wat ze heeft. Waar niet steeds meer moet geproduceerd worden. Een samenleving waar imperfectie ook goed genoeg is, waar er balans is. Laten we de leuke gezelschapsspellen, de intense band met elkaar meenemen en de rest vergeten. Laten we zorgen voor deze planeet en iets goeds achterlaten voor hen. Laten we dit zien als een les, een manier om te kijken naar wat er anders moet. Laat deze coronacrisis niet voor niks zijn.

Liefs,

Jasmine

 

Deze blog verscheen eerder op Mamalief.

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes