Brief van een papa aan zijn dochter (over hoe snel ze van hem wegwandelt)

Van papa’s die een beetje softie worden over hoe snel hun kleine meid opgroeit worden wij helemaal mooshy vanbinnen (nu ja, je weet wel wat we bedoelen)…  Klinisch psycholoog en schrijver Kelly M. Flanagan en zijn dochter hebben elke dag een ritueel als hij haar afzet aan school: hij blijft nog een beetje rondhangen om te zien hoe ze verdwijnt achter de hoek van het gebouw. Soms kijkt zijn kleine meid achterom, soms niet. 

Nog genoeg tijd

Hij vertelt erover in een bloedmooie brief aan haar.

‘Op een dag waren we heel erg op tijd, en ik zei: “Schatje; we zijn heel erg vroeg vandaag, je hebt nog genoeg tijd over om te spelen.” Waarop jij iets zei waardoor mijn hart net iets te hard werd dichtgenepen: “Je hebt nog genoeg tijd om mij te zien wegwandelen, papa.”’

En dan begint Flanagan te beschrijven wat wij allemaal voelen als we onze kinderen weer een klein beetje moeten loslaten.

‘O schatje, wist je maar wat dat inhield… Dat is wat ik hèb gedaan, aan het doen bèn, en zàl doen je hele leven lang: jou zien wegwandelen…

Ik herinner me die eerste ochtend in de kleuterschool, toen je opging in die grote, holle school, tussen vreemde kinderen. Ik herinner me hoe je uit mijn zicht verdween in de gangen stampvol kinderen en hoe ik besefte dat dit één van de vele keren was dat jij uit mijn zicht ging verdwijnen in deze stampvolle wereld.

Ik herinner me nog de eerste keer dat je vroeg om je in de bocht af te zetten. En hoe je vastberaden je naar school stapte, met je paardenstaart die vrolijk heen en weer bengelde, je rugzak die op en neer stuiterde, terwijl je niet meer omkeek. Je was vijf jaar oud, en je stapte moedig de hoek om, alsof je 25ste verjaardag ook al om die hoek gluurde.

O liefje, ik weet dat ik je weg zie lopen. Maar het voelt niet aan alsof daar zo veel tijd voor is…’

Ik hoop dat je op een dag terug naar huis wandelt

Auwtch… Flanagan beschrijft hoe zijn dochter zachtjes van hem aan het wegwandelen is. En zelfs aan het wegzwemmen (want ineens heeft ze zijn hulp niet meer nodig), en aan het weglezen (want dat boekje leest ze nu zelf).

‘Ik zal je zien opgroeien en je steeds meer tot je moeder zien ontpoppen – je hebt haar kin en lippen en kaken en dezelfde eenzame krul die de hoek van je rechteroog kust. Maar, in tegenstelling tot je moeder, die ogenschijnlijk nergens naar toe zal gaan, zal ik jou wel zien wegwandelen.

Eerst langs de afstudeerpodia.
En dan, waarschijnlijk, langs het gangpad, op je huwelijk.’

Hij sluit af door te stellen dat hij haar ook zal zien wegwandelen in haar ‘eigen seizoen van ouderschap, in haar eigen seizoen van loslaten.’

‘Op de dag waarop jij op jouw beurt blijft stilstaan in de bocht en jouw kleintje ziet wegwandelen en een nieuwe bocht ziet inslaan in zijn of haar leven, dan hoop ik dat je aan me denkt. Ik hoop dat je je telefoon zult nemen en me zult bellen. Ik hoop dat je terug naar huis zult komen wandelen, zodat we kunnen praten. 

Over hoe we zelfs ook maar niet een klein beetje in de buurt komen van ‘voldoende tijd’ om het wegwandelen te bekijken.

Over hoe we afgeleid raken en vergeten te kijken.

Over hoe hard we wensen dat dat wegwandelen weggaat en we ervoor kiezen niét te kijken.

Over hoe we geen extra tijd kunnen creëren, maar wel de kwaliteit van onze tijd in de hand hebben.

Over hoe we nog beter kunnen kijken.

Liefste Kleintje, ik hoop dat je op een dag terug naar huis wandelt, zodat ik je kan laten weten dat ik je zo goed als ik kon heb zien wegwandelen.

De jouwe toen, nu, en voor altijd.

Papa.’

Lees de volledige blog hier via Huffington Post Parents.

#nowords