3836fi.jpg

Burn-out.... dank je wel! Ik overleef je wel!

23/05/2016

Ik kreeg een burn-out. Omdat er niet veel over te vinden valt, wil ik het graag delen met andere mama's. Dit is hoe ik het beleefd heb...

De aanloop

Februari 2011. Ik erken dat ik moe ben. 

Ik ben prikkelbaar en kan voor iets banaals een uitbarsting hebben. Ik heb er meteen spijt van en het schuldgevoel komt naar boven. Ik heb geen fut meer om nog deel te nemen aan sociale activiteiten. Een leuk programma op tv dan maar en ik lig te staren... en ik denk verder aan het huishouden, de betalingen die nog moeten gebeuren, hoe ik de deadline ga halen en hoe ik het allemaal gerealiseerd kan krijgen binnen mijn werkuren, op tijd op school zijn, die boodschappen nog ja!, de facebookmeldingen bekijken, de mails checken en antwoorden,... Het lijstje met to do's vul ik aan en ik verbaas me dat het telkens weer gelukt is.

Ik ben op, moe, onrustig.

Blijven gaan

Ik hou dat wel vol en morgen zal het wel wat relaxer kunnen. Ik geef al mijn energie aan mijn werk. Aangezien de sociale activiteiten uitgesteld worden want er is geen tijd, focus ik me volledig voor de zorgbehoevende klanten. Want een mens met zorgen, die verdient de volle aandacht, toch? 

Langzamerhand verzet ik mijn grenzen. De werkdruk verhoogt en ik hou geen energie meer over om na mijn werk aan de avondroutine te beginnen.

Ik ben flexibel op het werk en span me buiten de uren nog snel even in want de klant is koning.

Dan komen de fysieke klachten

Fysieke klachten worden geminimaliseerd want ik heb er geen tijd voor. Slapeloosheid, stijfheid in de gewrichten, nekpijn, rugpijn, hoofdpijn, ongecontroleerde zweet-aanvallen vervallen in het niets. Ik eet me erdoor want comfort food helpt... althans een klein beetje.

Oei, die voet strubbelt tegen, die ontsteking is pijnlijk, hielspoor... het zal wel overgaan... De kilo's vliegen eraan en ik vraag me af waarom?

Geen kleren meer om aan te trekken, geen tijd om naar de winkels te gaan.

Ik zie mezelf niet meer, herken mezelf niet en verlies me meer en meer...

De crash komt eraan

Ik kan niet meer kan opstaan, mijn kleine hartendief stoot ik van mij af want ik heb geen liefde meer te geven, ik niet meer kan stappen want ik krijg ademnood van die enkele meters, die angsten om aangesproken te worden voor beroepsredenen tijdens mijn privé, ik kan niet meer genieten van die kleine mooie lach van mijn hartendief, ...

Tekenen genoeg maar ik zie het niet, ik doe verder.

De crash komt eraan, sluimert en wacht op het goede moment. Aangezien ik mensen graag help, kan ik de indruk wekken om toegankelijk te blijven, ook in mijn privéleven.

Bedankt voor je snelle reactie

Een Facebookbericht van een verre kennis... Ho, wat leuk zeg! Ik begin te lezen... iets over uitkeringen, het gaat niet goed, ze wil info van mij. Ik krijg de tekst niet gelezen en scroll naar beneden. Bedankt voor je 'snelle reactie' staat er. 

Donderdagavond.

Krak. 

Ik huil.

Ik kan niet meer.

Ik kan echter niet meer terug, de tijd om een paar stappen terug te zetten en na een weekje verlof of ziekte de draad op te pikken is voorbij.  Griep, dacht ik eerst nog. Burn-out zegt de dokter?

No way, nee ...! Ik?! 

En toch... JA.

Twee weken heeft het geduurd voor ik het kon toegeven aan mijn huisdokter dat ik NIET OK was, een maand voor ik helemaal toegaf aan die burn-out.

Werken aan mezelf

Tijd heelt en ik laat mij niet doen, t ligt in mijn karakter dus ik werk terug aan mezelf... boeken lezen, rusten, slapen, tekenen, wandelen, praten, psychotherapie, mindfulness, sporten, voetpijn proberen te verhelpen, grote opruimactie, moestuintje beginnen, vrienden opzoeken, mezelf opzoeken, reizen,...

April 2011. Opeens zie ik een papa in Plopsaland samen met zijn kindjes in de kopjes van Princessia... Ik zit met mijn dochter ook in zo'n kopje. Mijn dochter lacht. Ik lach mee. En ik zie hem zijn armen naar achter brengen en relaxen. Ik kopieer zijn houding en sluit mijn ogen en adem in. Ik ben mezelf en geniet van het moment, van mijn dochter....en mijn batterij was zich aan het opladen... wat een zalig gevoel!

V-dag

Ik ben nog steeds die mama die zich volledig geeft, onvoorwaardelijk voor haar gezin, familie, vrienden, werkcollega's en zijn klanten maar ik scherm me af. Werk blijft op het werk en de aandacht zal beperkt worden tot mijn werkuren. Woensdag is het V(anessa)-dag en geef ik aandacht aan mezelf, mijn vriendinnen en neem ik een sport of andere activiteit op en kom ik buiten!

Ik begin die grenzen te zetten en besef heel goed dat het bewust aanhouden een moeilijkheid wordt. Elke dag denk ik eens aan mezelf en zeg ik tegen mezelf "goeie dag!".

Het V'ke van vroeger, zonder vrees om iets te zeggen, begripvol, vol enthousiasme, vriendelijk maar kordaat, die graag met vriendinnen eens weg is, spontaan en impulsief eens iets onderneemt, die graag reist, tekent, tennist.... Ik ben haar nog altijd. Ik ben V'ke die knuffelt en geniet van het moment én die haar familie, vrienden en gezin graag ziet, onvoorwaardelijk maar weet je, ik zie mezelf ook graag!

Ik neem tijd op voor mezelf en vind rust in het dagelijkse leven. Ik ben dankbaar en als het eens tegenvalt, dan sta ik weer op en neem mijn tijd.

Mijn tip

Wie in een burn-out zit zoals ik of zich herkent, wees mild naar jezelf. Je komt er. Neem daar de tijd voor. Wees nieuwsgierig naar jezelf en ontdek nieuwe dingen of herpak leuke activiteiten. Luister naar je lichaam, naar jezelf en hernieuw je vriendschappen of ga nieuwe vriendschappen aan.

Ga eens naar een psychotherapeut. Volg een mindfulness cursus. Omring je door positieve ingestelde mensen. Laat ook dingen los die onnodig energie vragen. Zoek hulp en laat je helpen. En lach...

Je zal zien, je komt er alleen maar sterker uit...  maar bewaak je grenzen. Durf de confrontatie aan met jezelf, je zal jezelf niet teleurstellen!

Na een tijdje kom je vanzelf tot het besef dat je goed bezig bent, dat het goed met je gaat, dat je geniet!

Eerlijk... ik ben nog bang hoor, beetje kwetsbaar, maar wie is dat niet hé...

Warme groetjes,

V'ke