Crèchestress, het bestaat!

Woehoe, een eerste vinkje op onze to-dolijst ter voorbereiding op de komst van mini! De plaats in de crèche is gereserveerd. De aanpak en organisatie van de crèche sluit naadloos aan bij mijn persoonlijkheid, dé perfecte match. Een onderverdeling in verschillende groepen per leeftijdscategorie, elke 6 maanden doorschuiven naar een volgend groepje. Mooi lijkt ons, zo zijn de kinderen omgeven door leeftijdsgenootjes.  Een strikte planning met betrekking tot het eet- en slaapschema. Schitterend: structuur, structuur en (oh ja) structuur. 

Mini is daar!

Hét moment waar we 9 maanden naar uitkeken breekt aan, mini is daar! Een, voor ons, overweldigend mooie en intieme belevenis. De eerste dag crèche lijkt nu nog heel ver weg, geen enkele haar op mijn hoofd (en dat zijn er op dat moment een pak meer dan vandaag) dat daaraan denkt. 

Naarmate de weken voorbij gaan en de geplande eerste opvangdag nadert, vormt zich een heen-en-weer discussie.... In mijn hoofd, met mijzelf dus...

Wat toen perfect leek, wil ik vandaag juist niet

Wat aanvankelijk zo perfect leek, blijkt vandaag juist wat ik niet wil!  Ik wil één groep waar mini kan blijven tot het moment van de kleuterklas aanbreekt, want - hey - ik wil een oppas die een band kan opbouwen met mijn kind. Dat de oppas tot het uiterste gaat voor mini. Dat de oppas tijd heeft om voor elk kind gepast te zorgen - kindjes van de dezelfde leeftijd vragen toch hetzelfde op hetzelfde moment?! Dat mini kan leren van oudere en jongere kindjes. Dat het schema van mini gevolgd word, slapen of juist niet, een knuffel door een vertrouwenspersoon wanneer nodig,... . 

Is het dan toch waar dat zo’n klein wezentje ons hele 'zijn' verandert, onze grijze massa eens goed en onherroepelijk door elkaar schudt? 

Tweestrijd

Ondertussen gaat de tweestrijd verder. Zoals een duiveltje en engeltje, staan er nu een pré-mini en post-mini ‘me’ op mijn schouders te discussiëren.  Kunnen we zo’n beslissing niet pas maken wanneer we effectief ouders zijn? De impact van zo’n mini is immers niet in te schatten, hoeveel ‘goede’ raad je tevoren ook krijgt. Ook het karakter van mini moet meespelen in zo een beslissing! Ah neen dat gaat niet, want eigenlijk moeten we al een crèche boeken tijdens de ‘oefenperiode’ …

Een veel te hoge boete - 'bezin eer je tekent' want een opzegtermijn en dus bijhorende boete gelijk aan 6 maanden opzeg plus waarborg staan gelijk aan een wurgcontract - en weken van zoekwerk later gaan we resoluut voor de persoonlijke aanpak en sturen we mini naar een onthaalouder. Omdat het beter aansluit bij haar persoonlijkheid en onze nieuwe mama- & papa-persoonlijkheden! Geen puur zakelijk, winstgericht gesprek (met de leidinggevende, en dat mag je heel letterlijk nemen, geen meewerkende maar een pure organisatrice) maar een gemoedelijk gesprek, telefoontje, chat,..