Dagboek van een fertiliteitstraject: twijfels
Erop of eronder
Maandag 8 maart 2021. Ik rijd met een bang hartje naar het ziekenhuis. Hoe dichter ik kom, hoe meer ik mijn hartslag voel kloppen. Ik parkeer mijn auto, adem diep in en uit en ga het ziekenhuis in. Terug even de routine. Bloed prikken en dan bang gaan afwachten in de wachtzaal.
Er is gelukkig niemand in de wachtzaal want ik denk dat mijn hartslag buiten mijn lichaam te horen is. Mijn hart bonkt in mijn keel en mijn handen zijn klam. Na enkele minuten wachten is het aan mij. Hier gaan we dan.
Ik besluit om niet mee te kijken op de echo en kijk de andere kant op. De gynaecoloog moet hierom lachen. Zo grappig vind ik het niet maar hij probeert de goede moed erin te houden. Hij spoort mij toch aan om mee te kijken. Er is nog niet veel te zien. Enkel het begin van een vruchtzakje. Ik vind dit beeld weinig zeggend maar de gynaecoloog zegt dat alles normaal is en het nog heel vroeg is.
Er valt een enorme druk weg. Het is goed, zou het nu eindelijk eens goed komen? ‘Het blijft afwachten, maar ik denk dat het goedkomt,’ zegt de gynaecoloog. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht en ik kan niet wachten om mijn man op te bellen. Die kan het niet geloven en ik hoor een diepe zucht van opluchting in zijn stem.
Later in de namiddag belt de gynaecoloog mij op dat de Hcg-waarden gestegen zijn van 1000 naar 4000 en dat er een mooie stijging is. Wat ben ik blij.
Ik begin stilaan te dromen van kinderwagens en moet mij tegenhouden om geen spullen te bestellen. Eindelijk kunnen we een streep trekken onder het verleden van teleurstellingen en slecht nieuws.
Twijfels
Donderdag 11 maart 2021. Ik word badend in het zweet wakker. Ik heb gedroomd dat we een jongetje zouden krijgen maar dat hij niet in orde is. Er is van alles mis maar dan niets meer, want ik ben gelukkig wakker geworden.
Ik ga naar de badkamer voor een volgende portie Utrogestan. Wat ben ik deze dingen zo beu, maar goed alles voor de goede zaak natuurlijk. Ik betrap mezelf erop dat ik zoals alle andere dagen kijk of ik geen bloedverlies heb in mijn ondergoed. Dat hoort bij mijn dagelijkse routine. Het is vreemd hoe sommige zaken plots bij je dagelijkse routine beginnen te horen:
Opstaan - check ondergoed op eventueel bloedverlies - volgende Utrogestan dat zich nog tweemaal gedurende de dag herhaalt. Volgende check nagaan welke symptomen ik heb. Ik weet het, het lijkt of ik mijn verstand aan het verliezen ben. Ik kan het niet helpen.
Wat mij opvalt is dat mijn zwangerschapssymptomen blijven hangen. Er is niets nieuws bij gekomen deze week. Als ik de vergelijking maak naar de zwangerschap van mijn zoon en dochter dan heb ik niet veel last van deze kwaaltjes. Van beide kinderen verbleef ik de volledige voormiddag in het toilet en kon ik bijna niets eten tot 12 weken. De vermoeidheid maakte dat ik er als een zombie bijliep. Nu is dat niet zo. Ik moet niet overgeven, ben wel misselijk en heb heel veel zin in soep. Voor de rest is er niet veel van te zeggen.
De twijfel slaat toch wat toe, want dit wil toch ook zeggen dat het hcg niet meer aan het stijgen is of wel? Hoe hoger deze waarde, hoe meer kwalen. Ik begin mij een beetje zorgen te maken en mijn intuïtie zegt mij dat dit niet goed komt. Ik besluit mijn intuïtie te negeren en verder te genieten, want ik ben toch zwanger en het zal wel goed komen, toch … ?
Keep you informed!
