Dagboek van een kinderverzorgster: hoe kinderen anders (leuker) naar de wereld kijken

Elke werkdag is voor mij een dag waarop ik de kleine dingen van het leven nog meer leer te bewonderen, dankzij die kleine pagadders die mijn dagen vullen.

• Een kwartiertje bellen blazen = een kwartier vol magische adem, schaterlachen, joelen en bellen achterna zitten, gevolgd door grote verbazing als de bellen knappen en stuk springen in honderden zeepdruppeltjes.
• Een korte wandeling = een klein pretpark: denderen over de kasseien, zwaaien naar autochauffeurs… die soms zelfs terugzwaaien!
• Paddenstoelen zijn steevast huisjes van kabouters die op dat moment nietsvermoedend aan het slapen zijn, waardoor we met onze wijsvinger op de mond stilletjes voorbijsluipen.
• Een koe, een paard of een ezel in de wei = een hele zoo in de achtertuin.
• Muziek (voor ons vaak slechts achtergrondgeluid) = hét teken om met de billen te schudden op de meest grappige manieren, terwijl handen en armen alle richtingen uitgaan.
• Ook de polonaise is een vaak gebruikt dansje dat makkelijk drie liedjes vol te houden is met groot enthousiasme.
• Een eenvoudig laken over een stoel = een groot prinsessenkasteel waarin ze als echte prinsen en prinsessen koninklijke boekjes lezen, kapster spelen en samen snoezelen.

Terwijl wij elke dag druk bezig zijn de kinderen allerlei dingen aan te leren, leren zij ons eigenlijk het allerbelangrijkste: dat niets zomaar ´iets´ is en dat we de dingen vaak niet genoeg als kleine wonderen zien.

Slechts even meegaan in hun denkwijze zorgt ervoor dat we de dingen mooier, specialer en als niet zo vanzelfsprekend ervaren. Wij leren hen ‘dingen’, zij leren ons zo veel meer.