Getest: kan mijn peuter al op kamp?
Samen met nichtje op kamp
Ze had er al een eerste schooljaar als peuter opzitten, mijn lieve dochter van 3,5 jaar. ’t Is een meisje met veel energie, iets waar ze op school wel weg mee kan. Toen er in haar boekentas een folder zat over kleuterkampjes, leek me dat wel interessant. Knutselen, spelen en sporten. De kamplocatie was vlakbij en de uren kwam zo goed als overeen met die van een schooldag. We twijfelden niet lang en schreven haar in voor een kampje in de tweede week van de vakantie. Haar nichtje - 4 jaar - zou ook meegaan, ze had dus sowieso een speelkameraadje.
Toen het zover was, was onze dochter dolenthousiast. De foto’s op de sociale media van de kamporganisatie (lang leve de moderne tijden!) bevestigden haar enthousiasme. Het was een leuke week met een schattige slotshow als hoogtepunt. Deze mama stond tijdens de show nogal emotioneel tussen het publiek en dacht: “Dit was een goed idee!”
We proberen nog een kampje
De vakantie was dan echter nog lang niet voorbij. Na onze grote zomerreis, viel alles een beetje stil. Ik zat opnieuw op kantoor terwijl m’n dochtertje zich thuis zat te vervelen. Belangrijk detail: mijn man/haar papa was wel nog thuis, maar papa-dochter-activiteiten waren moeilijk te organiseren. We hebben namelijk nog een tweede kindje, een baby’tje dat zowel ’s morgens als ’s middags veel slaapt. Dochterlief doet geen dutjes meer. Haar speelgoed was ze na al die weken ook meer dan moe. Ze verlangde naar school en vroeg wanneer ze eindelijk terug naar de kindjes mocht.
Toevallig bleek er plaats vrijgekomen voor een ander peuterkampje. We vroegen haar of ze dat nog eens zou willen doen. Ze knikte enthousiast en koos al snel haar rugzakje uit. Het grote verschil met kamp nummer één: hier kende ze niemand... We merkten al snel dat dit een belangrijk verschil was. Ze wilde ons ’s morgens niet loslaten, ze wilde niet blijven. “Mee met mama!”. Ai, mijn moederhart…
Maar toch. Iedere avond kwam ze thuis met allerlei verhalen, ze leerde nieuwe spelletjes en liedjes, ze praatte over nieuwe vriendjes en de lieve monitrices. Dat pijnlijk moment in de ochtend duurde blijkbaar niet lang. Gelukkig maar. Opnieuw een slotshow (blijft schattig, die dansende peuters) en het kamp was voorbij.
Zei dochterlief enkele dagen later: “Mama, ik wil nooit meer op kamp.” Oh nee. Week twee was er dus toch te veel aan…
Het ene kamp is het andere niet
Mijn conclusie? Een peuter of kleuter kan zeker deugd hebben van een kampje. Het is goed voor hun sociale vaardigheden en om de lange tijd tussen twee schooljaren te overbruggen. Maar het ene kamp blijkt het andere niet. Ook voor zo’n kleintjes is er al heel wat aanbod. Het is belangrijk om eerst goed alle opties te vergelijken en het kampje af te stemmen op de interesses van het kind. Zoek ook een vriendje, vriendinnetje, neefje of nichtje die graag zou meegaan. Dat scheelt, zeker op heel jonge leeftijd.
En dan nog een eerlijke bekentenis: als mama had ik het toch moeilijk om mijn kleine schat “weg te doen” naar ergens onbekends. Een tikkeltje schuldgevoel, hoewel ik diep vanbinnen wel weet dat dat nergens nodig voor is.
Silke Hoflack
