Dagboek van een mama met borstkanker: Mijn mamahart breekt soms in duizend stukjes

2/03/2021

Door Mama Inge

Ik zit intussen bijna in de helft van de chemotherapie. Na de eerste kuur krijg je drie weken rust zodat het lichaam wat kan herstellen vooraleer aan de tweede kuur van twaal weken te beginnen. Wat kijk ik er naar uit! We hebben wat qualitytime met de kindjes gepland en gaan enkele dagen naar Pairi Daiza. Even weg van de vier muren die we intussen vanbinnen en vanbuiten kennen. Weg van de wekelijkse tripjes naar het ziekenhuis, de mindere dagen waarbij ik weinig ruimte heb om er voor hen te zijn.

Vermoedelijk ben ik niet de enige die af en toe wat kampt met wat ze noemen ‘mom guilt’. En dat is nu niet anders. Er zijn standaard twee dagen in de week – woensdag & donderdag – dat de neveneffecten van de chemo het zwaarste zijn. Dan heb ik heel weinig energie en ben ik zeer prikkelbaar (om niet te zeggen enorm ambetant). Hoewel mijn lijf schreeuwt om rust en ik mij liefst van al wil opsluiten, rouwt mijn hart voor de gemiste momenten met mijn kinderen. Want hoewel de genezingskansen goed zijn, is er een klein stemmetje dat latent aanwezig is: wat als dit niet goed afloopt? En dan lig ik daar, te liggen, alleen, afgezonderd van iedereen. Hoe kan ik het dan niet opbrengen om van ELK moment te genieten? Mildheid versus guilt. Ik ben er nog niet uit wat er wint.

Maar intussen gaan de kids er als kampioenen mee om. Heel veel wordt er niet gezegd dus het is best wel wat tussen de lijnen door lezen en aanvoelen. Ze lijken het goed te verteren, de corona in combinatie met de kankershitshow. Hoewel de lijn tussen beide soms wat vervaagt. Tijdens een ochtendgesprekje op het WC tussen Iza, 4 jaar en Ray, 6 jaar (waar anders dan op het toilet heb je diepe gesprekken?), vroeg Ray aan Iza of zij de corona leuk vond, waarop zij volmondig - en vermoedelijk als één van de enige in de wereld - JA zegt. Ray, vol ongeloof: 'Corona heeft mama wel ziek gemaakt he, hoe kunt gij nu van Corona houden.' Wanneer we nadien dan even checkten bij hem, bleek hij wel degelijk te weten dat ik geen Corona had, maar wel kanker. Het zal een raar sprongetje geweest zijn.

Ook deze ochtend kwam mijn ziekte even ter sprake wanneer Iza uit het niets vroeg wanneer ik opnieuw naar het ziekenhuis moest en Ray, al even onverwacht zei dat je van kanker kan doodgaan. *slik* Dit hebben wij nooit gezegd omdat we vinden dat ze net te jong zijn om deze last te dragen (en omdat ik uiteraard ga genezen, deuh!), maar we zijn ook eerlijk geweest. Je kan eraan sterven, maar ikke niet (superpowers en al, remember?).

Of Iza die antwoordt op de vraag of ze blij is met mij als mama (een vraag die ik beter nooit stel ma bon, het was er ineens uit) met 'Neen want ik herken u niet zonder haar. Als uw haar terug is, zal ik blij zijn dat je mijn mama bent'. Anderzijds heeft ze het in haar klasje ook gezegd dat haar mama geen haar heeft, waarop ze een kindje dat ermee lachte, nogal direct op haar plaats heeft gezet met 'Dat is niet om te lachen, dat is gewoon zo.' That's my girl, my little tough cookie! :-)

Op de vraag hoe het met de kids gaat, antwoord ik doorgaans dat het wel OK is. Maar het is op zo'n ogenblikken dat je merkt dat het maalt daar boven in die kleine hoofdjes. Dat ook zij dit meer meedragen dan ze laten merken. Bij David en mij sluimert het constant ergens vanachter in onze gedachten en overschaduwt het best wel veel, maar ik vermoed dat dit voor hen ook onbewust zo is.

Mijn mamagevoel zegt dat dit normaal is en we ons geen zorgen moeten maken (hout vasthouden!). We blijven er open over praten als ze vragen hebben en zijn realistisch over de komende maanden/weken.

Mijn mamahart daarentegen breekt soms in duizend stukjes. Ze zijn verdorie nog zo klein!