Dat ik het absoluut anders wilde doen voor mijn kinderen

Maar against all odds ben ik uit dat zwarte gat kunnen kruipen. En ik nam mij voor: ik zou het beter doen. Anders. Helemaal anders.

Een eerste bevalling ‘from hell’

Ik wou altijd graag kinderen. Maar ik was ook ontzettend bang. Wat als ik toch niet bestand was tegen mijn genetische ‘last’, en zou kiezen voor mezelf, mijn pleziertjes, mijn miserie …? De komst van onze eerste dochter was een bevrijding.

Het was een rampzalige bevalling, waarbij de gynaecoloog na een uur persweeën en twee pogingen met de zuignap zelf buiten een sigaret moest gaan roken om te kalmeren. Om vervolgens met trillende handen dan toch over te gaan tot een keizersnede. Als klap op de vuurpijl was er net na afloop van de ingreep een wissel van de verpleegsters, waardoor ze mij zo'n beetje vergeten waren. En ik een dik half uur met mijn pasgeboren dochtertje alleen in het operatiekwartier heb gestaan. Ik was op van de zenuwen. Want mijn dochter bleek al meteen over een stevig karaktertje te beschikken. Ze zag donkerrood van het huilen.

Maar ze was prachtig. Een stevig brokje natuur, met flinke stembanden. Een kopie van mij, maar met de ogen van mijn vrouw. Fantastisch!

De avond na de bevalling ben ik wel even moeten bekomen. Toen ik terug thuis was, heb ik mij een stevig aperitief uitgeschonken. Ik stond nog na te trillen…

Maar één ding was me op slag duidelijk. Dit kindje, mijn dochter, is mijn alles. Ze kan op mij rekenen. Ik zou mijn leven voor haar geven. Fuck all the rest!

Onder hoogspanning

Het was wel zeker niet makkelijk, die eerste maanden. Redelijk wat ziekenhuisbezoekjes, een huilbaby met reflux, slapeloze nachten … Maar na anderhalf jaar dachten we: komaan, we gaan voor nummer twee. Ook weer met twijfels. Want: 1 kindje, dat ging nog wel. Maar zou het met twee kids nog even goed draaien, ons gezinnetje?

En ook dan weer liep niet alles zoals verhoopt. Mijn vrouw bleek na drie maanden een virale infectie te hebben opgelopen die gevaarlijk kon zijn voor het kindje. 5 weken onder hoogspanning wachten op nieuws…

Goed nieuws, gelukkig. Het kindje bleek tiptop in orde. En opnieuw: een meisje.

En na een – deze keer geplande – keizersnede was ze daar. Een derde ik. Opnieuw twee druppels water haar papa. Met de ogen – en deze keer ook de oren – van haar mama. Maar met ‘mijn’ bolle kaakjes, haardos en stembanden.