Dat zwanger zijn niet altijd rozengeur en maneschijn is

6/02/2024

Door Mama Guest Moms

Ik lig nu anderhalve week volledig plat. Als ik actief word, moet ik overgeven. Het kost me te veel moeite om zelfs maar een gemberthee te zetten. Na de eerste week ziekteverlof bel ik opnieuw de huisarts. Ze neemt plaats naast de zetel waar ik al dagen lig. Ik merk dat ze haar best doet om niet naar mijn vettig haar te kijken. 'Het gaat precies niet zo he', zegt ze. En ze legt een hand op mijn knie.

Haast een taboe om je zwangerschap te verwensen

We zetten zo graag de mooie momenten van het moederschap in de verf. Het is haast een taboe om je zwangerschap te verwensen. Ik doe dus meestal vals positief mee 'het is voor een goed doel' of 'na die 9 maanden ben ik dit zoals je zegt zo weer vergeten'.

Ik probeer het mooie van kindjes krijgen te omarmen. Maar als je net een leeg sneetje brood met gal hebt uitgespuwd, lukt dat niet. 'Het gaat zo niet', snik ik. Ze ziet vast de wanhoop in mijn blik want ze kiest haar woorden heel zorgvuldig. Het is de menselijkheid van mijn huisarts die me uiteindelijk gemoedsrust geeft.

Deze zwangerschap is een goede voorbereiding op wat er komt nu ik voor de tweede keer mama mag worden: ik heb het nu al onderschat. Fuck dit is zwaar. Ik kan amper voor mezelf zorgen, laat staan voor het ukje dat ik al heb rondlopen. Maar ik moet door.

Wat zijn negen maanden op al die tijd die ik hopelijk met mijn twee kleintjes en man nog mag doorbrengen? Ik kan dit!

Ik ga er niet om liegen: zwangerschap is misschien geen ziekte. Maar wie beweert dat zwangerschapsmisselijkheid wel meevalt, heeft het nog nooit meegemaakt. De ellende haalt je zo naar beneden. Een beetje begrip van je partner, medemama's of zelfs de huisarts kan dan wonderen doen!