De buggyworsteling

Moedereend

Ik ben zo een moeder die haar kinderen altijd bij zich heeft. Een moedereend, waar er in een rijtje drie achter aan lopen. Zalig vind ik het, om hen altijd binnen mijn vizier te hebben.

Maar wat is dat vermoeiend! Ik wou vandaag gewoon even de dingen die je verplicht moet doen, het hele huishoudelijk gedoe, alleen doen, zonder dat er drie in mijn plaats mee zouden beslissen over het middagmaal.

Even hangen

Alleen betekent voor mij: mét handtas en zonder buggy. Wat haat ik die ondingen. Ik begrijp niet hoe andere moeders het doen. Ik zag er nooit uit alsof ik net uit een modemagazine gestapt was. Op hoge hakken, met een prachtige mantel en de baby geheel in een veel te duur merk gewikkeld vredig aan het slapen. Die van ons sliepen niet in de buggy. Ik mocht al blij zijn dat ik op tijd de deur uit kon.

Alle drie hadden ze reflux, die van ons. Geen één wilde na de melk lekker liggen in de draagmand. Ze moesten een half uurtje hangen in een wipstoeltje, zodat dat goedje er niet opnieuw uit kwam. Na die verplichte pauze, waarin ik mezelf vooral kon fatsoeneren en waarin ik even de handen vrij had om vlug de keuken op te ruimen, had ik meestal geen zin meer in een wandeling.

Fruitpap gaf ik na vier uur, als we opnieuw met z’n allen thuis waren. Durfde ik het toch al te geven zonder de hangpauze, dan kreeg ik beslist een koekje van eigen deeg.

Onding

Die rotdingen hebben mijn leven er niet makkelijker op gemaakt. De winkelbediende kon het zo mooi uitleggen, toen ik zwanger was en alles wat roze was bejubelde. Ik kreeg die buggy nooit deftig in de koffer. Ik gooide hem meestal half open, half dicht met het opzetstuk er bovenop, in waardoor de kinderen met hun voetjes op de boodschappen moesten zitten.

Ik vond de Maxi-Cosi veel handiger. Als ik het onderstel tenminste open kreeg voor vier uur. Zonder onderstel vind je jezelf best wel dapper, toch? Vaak zeulde ik ermee over de speelplaats van de oudsten terwijl ik me afvroeg of ik niet vlugger kon stappen en dat ding anders kon dragen. Ik werd eraan herinnerd dat sporten helemaal niet meer in mijn woordenboek stond.

Tegen dat je al je kinderen hebt opgehaald en hen in de auto hebt gepropt, ben je ervan overtuigd dat je de postnatale kinesitherapie mag overslaan. Na de derde had ik er geen tijd voor en sorry, ook geen zin in. Ik was al blij dat ik elke dag overleefde.