De dingen die niet verteld worden over die kleine overleden wondertjes, maar die iedereen zou moeten weten

Brief aan mijn ongeboren kind

Ze vertellen je niet dat je je vanaf die eerste dag, vanaf de dag van je zwangerschapstest, direct mama voelt. Of je nu 1 week, 2 weken, 11 weken of al enkele maanden zwanger bent.

Ze vertellen je nooit dat je zo gelukkig zal zijn dat je vergeet dat het ook verkeerd kan gaan.

11 weken was je toen ze je van ons afnamen, elf weken van immens geluk. De dag van de operatie mocht ik als eerste naar de operatietafel. Gelukkig, want alles was koud en kil. De anesthesist legde me uit dat ik gewoon in slaap mocht vallen, maar dat lukte niet, ik had schrik voor wat ging komen. De gynaecoloog wreef over mijn arm, fluisterde dat alles ok zou zijn. Ik weet niet waarom, maar dat waren de exacte woorden die ik toen nodig had. Het waren ook de enige troostende woorden die ik die dag zou krijgen. 

Alles is anders

Ze vertellen niet dat alles anders zal zijn als je wakker wordt. Je hebt geen buikje meer om over te wrijven, geen zwangere borsten, geen symptomen, de zwangerschap valt in een keer van je af.

Ze vertellen niet dat ze samen met je baby’tje ook een deel van je ziel meenemen, een stukje dat niet meer zal terugkomen.

Ze vertellen niet dat je na je operatie alles zal willen aanhouden, van operatiekleed tot armbanden en plakkers, alles wat me nog een beetje aan jou kon doen herinneren.

Ze vertellen niet dat ze je bij je zwangerschap opvrolijken door te zeggen dat maar 1 op 10 verkeerd gaat, maar als het verkeerd gaat het plots 1 op 5 wordt.

Thuis heb ik geweend, ontroostbaar, dagen aan een stuk. Drie dagen krijg je, drie dagen om je te herpakken, drie dagen om het verlies van je kindje een plaats te geven, drie dagen, terwijl je voor een verkoudheid soms een week thuis mag blijven. Het is nu zes dagen na de operatie, ik ben nog altijd thuis, ga wenend gaan slapen en sta wenend op, elke dag. Nog nooit heb ik in mijn leven zo geweend…

Alle dromen zijn weg

Ze vertellen niet dat er veel mensen zijn die je nooit zullen begrijpen, dat veel mensen je zullen troosten met de woorden dat er nog wel andere baby’tjes zullen komen, maar dat ze niet weten dat het ooit nog hetzelfde zal zijn.

Ze vertellen niet dat iedereen het op de hormonen zal steken, oh die freaking hormonen toch. Alsof je niet mag rouwen om je kindje, dat je niet oprecht verdrietig mag of kan zijn.

Ze vertellen niet hoeveel pijn elke ‘oe ist’ doet, elke keer opnieuw en dat elke vraag naar ‘wanneer komen die baby’s?’ recht naar het hart gaat.

Ze vertellen niet dat je vooral gaat missen wat er nooit zal zijn. Alle dromen, hoop en verwachtingen die ik voor je had, zijn verdwenen. 

Ik zal je missen kleintje, elke dag opnieuw! Het stukje dat ze van mij meenamen mag je houden. Wij moeten nu leren te leven zonder jou, ook al willen we dat niet...

De verschrikkelijkste theorie ter wereld is dat je tot je drie maanden moet wachten om te vertellen dat je zwanger bent…  Drie maanden om je geluk niet te delen… Ik was zo blij dat we het toch verteld hadden, want hoe vertel je aan mensen over je overleden kindje als dat er voor de buitenwereld nooit geweest is? Wij hebben de kans gekregen om heel even ons geluk met mensen te delen, maar ook om ons verdriet te delen.

Voor mij is het heel moeilijk om over jou te praten. Op de derde dag nadat ze je wegnamen, hadden we een trouw van heel close vrienden. We hadden iedereen laten weten dat we een fijne avond wilden, en dat we er nog niet over wilden praten. Ondanks dat zijn er die dag veel traantjes gevloeid.

Dag vier na de operatie… Moedertjesdag, ja, ook voor mij...