De halfjaarmijlpaal: het wordt allemaal een beetje gemakkelijker
Hoe snel hij groeit
‘Mama, u mag dan beginnen met fruitpap.’
‘Mama, vanaf volgende week mag hij vlees en vis eten.’
Als dat ge-mama. Brrrr, ik krijg er de kriebels van. Vooral wanneer er een zinnetje volgt die aangeeft hoe snel hij groeit. Ik weet dat de verzorgsters van de crèche er de beste bedoelingen mee hebben, maar please laat mij gerust!
Ik behoor nog maar net tot de club van de ‘working moms’ en de dagen vliegen voorbij. Elke avond bestaat uit hetzelfde stramien: moeder-zoonknuffel/lachmoment, steriliseren, dagelijkse actie in zijn wipper (ik ben zeker dat hij er nog eens gaat uitwippen!), pyjama aan, milkiedemilk (= melkje drinken in babytaal), sinds kort aerosollen, antibiotica toedienen (leuk, zo’n oorontsteking), koken … Een combinatie van ouderschapsverlof, grootouders, eigen gepuzzel en ons in tienen splitsen zorgt ervoor dat alles wonderwel gaat.
De halfjaarmijlpaal
Enkele maanden geleden had ik het nooit geloofd, maar velen hadden het voorspeld. Hoe dichter bij de mijlpaal van een half jaar, hoe makkelijker het wordt. Ik begrijp mijn zoon, meestal, beter. Maar ik blijf alert. Mijn schoonvader zijn woorden blijven in mijn achterhoofd: kleine kindjes, kleine zorgen. Grote kindjes, grote zorgen.
Maar ondertussen: hoe trots kan iemand zijn op zijn eerste twee (vlijmscherpe) tandjes, zo genieten van zijn lach, verbaasd zijn van zijn blijdschap voor een leeg doosje, genieten van zijn ontdekking dat er een kat rondloopt, verliefd toekijken hoe zijn papa talrijke liedjes voorzingt (goddelijk!).
Hopelijk gaat het allemaal niet té snel vooruit. Ik hoop het, maar ik vrees ervoor.
Gastmama Anke
