De moeilijkste beslissing uit mijn leven: ik ging weg bij de papa van mijn dochtertje

Het begin van onze relatie werd gekenmerkt door hoge pieken en flinke dipjes. Maar daar geraakten we met enige hulp doorheen. De liefde was groter dan ooit. Huisje, tuintje boompje (liever geen beestje): ik was er helemaal klaar voor.

Intense periode

Op een hete zondag in augustus werd onze prachtige dochter geboren. Er volgde een erg intense periode met slapeloze nachten, vele doktersbezoeken en grote onzekerheid. Heel ons leven stond in het teken van de zorg voor haar.  

We steunden elkaar onvoorwaardelijk en mijn moedergevoel werd nooit in vraag gesteld.

Toen we achttien maanden later na een korte opname in het ziekenhuis duidelijkheid hadden over de aandoening van onze dochter, viel er plots een soort rust over mij. Eindelijk duidelijkheid, eindelijk de juiste medicatie. Niet langer raden, twijfelen, wanhopen en zoeken.

We pikten de draad van het gewone leven weer op. We kregen complimentjes over hoe goed we de voorbije maanden waren doorgekomen. Er kwam weer tijd om te sporten, we gingen vaak op restaurant en maakten mooie luxueuze vakantie. Voor de buitenwereld leken we het perfect gezinnetje.

We waren elkaar als partner kwijt

Wat echter niemand zag was dat onze relatie enorm geleden had. We waren zo goed in onze rol als papa en mama dat we elkaar als partner kwijt waren geraakt.

Liefde en passie maakten plaats  voor vriendschap en routine. Af en toe een date night met een goed gesprek zorgden ervoor dat we daar beiden niet meteen een groot probleem in zagen. Maar er kwam helaas maar weinig verbetering.

Ik miste de complimentjes, het initiatief, de spanning en genegenheid. Enkele pogingen om hem hierop attent te maken draaiden nergens op uit. Hij was een schitterende papa maar vergat dat ook ik af en toe zorgen nodig heb. Ik voelde me onbegrepen en ondergewaardeerd.

Al die tijd bleef ik ervan uitgaan dat we samen zouden blijven, dat kon niet anders. We bedachten oplossingen die ons enkel verder uit elkaar dreven. Onze dochter was het enige wat ons nog samenhield.

Het was op

Op een geven moment was het voor mij helemaal op, het lukte niet meer. De beslissing die volgde was de moeilijkste uit mijn leven.

Ik ruilde mijn droom van een volmaakt gezin in voor een leven als alleenstaande moeder. Ik ruilde mijn zelf ingerichte huisje in voor een huurappartementje. Onzekerheid kwam er in de plaats van stabiliteit. Maar het meest ingrijpende was dat ik plots mijn eigen dochter maar voor de helft van de tijd bij mij zou hebben.

Hartverscheurend gemis

Het gemis blijkt hartverscheurend.  Mijn ogen schieten vol wanneer ik ’s avonds voorbij haar lege bedje loop.

Ik probeer de gedachten aan haar en wat ze aan het doen zou zijn te verdringen om mezelf er niet in te verliezen. Zelfs wanneer ze bij mij is, overvalt het verdriet me omdat ik weet dat ik binnenkort weer afscheid moet nemen.

Ik voel me schuldig dat ik er vaak niet ben wanneer ze om haar mama roept. Maar het doet ook pijn om te moeten zeggen ze nu niet naar haar papa kan terwijl ze daar om vraagt.

We genieten meer dan ooit tevoren

Maar er is gelukkig ook een andere kant. Wanneer ze bij mij is genieten we meer dan ooit tevoren.

Ik tel niet langer vermoeid de uren af totdat ze in bed ligt. Nu tel ik de uren af tot wanneer ik ze eindelijk kan gaan halen en ze honderduit over haar dag kan vertellen. Het opstaan ’s nachts verloopt praktisch moeiteloos omdat ik haar dan even extra kan knuffelen.

Tijdens het verhuizen verbleef ze een week bij de papa zodat ik alles in orde kon maken. Toen ze voor het eerst in haar nieuwe bedje ging slapen heb ik een half uur op de grond in haar kamertje gezeten. Ik was zo trots op haar en voelde me weer wat completer.