De realiteit van het ouderschap versus de coronaromantiek

Wel, misschien ben ik de azijnpisser, dat zou kunnen. Maar klaarblijkelijk slaat bij velen de verveling toe, en blijkbaar riekt dat lege bestaan dikwijls naar geitenwollensokken. Nogmaals: het kan aan mij liggen. Maar hier is het lang niet vrijheid blijheid elk uur van de dag.

Een applausje omdat mijn kroost nog leeft

Als er om 20u geklapt hoort te worden, dan vind ik dat ik zélf een applausje verdien (sorry, hulpverleners, alle respect, daar niet van), omdat mijn kroost nog leeft, en wij elkaar nog niet hebben uitgemoord, nadat we opnieuw een hele dag hebben proberen in te vullen met allerlei leerzame, creatieve en natuurlijk allemaal pedagogisch verantwoorde dingen die niet altijd op het gehoopte enthousiasme onthaald werden.

De decibels knallen hier al van vóór 7u ’s ochtends door mijn gehoorgang (alsook door de gang van de eerste verdieping), met de mededeling dat het OCHTEND IIIIIISSS!

Elke maaltijd is een strijd

We eten, drie keer. Hoera - als het merendeel niet weer naast het bord geflikkerd is, en mijn jongste niet 34 keer onder de tafel is gekropen om bij me op schoot te komen zitten, en aldus ook mijn eetmoment te onderbreken. Elke maaltijd is een strijd (net als de licht ontvlambare relatie tussen broer en zus onderling). Ik weet oprecht niet meer wat ik nog allemaal moet klaarmaken om iedereen op gewicht te kunnen houden dezer dagen.

Ik vermijd het trouwens zoveel mogelijk om naar de winkel te gaan (gelukkig gaan anderen in mijn plaats). Daar voel ik de paniek opkomen. Ik riek daar de bacteriën, bacillen, microben, virussen in de lucht. Als ik ervan terugkeer, dan ben ik onderweg al drie keer gestorven omdat ik zeker weet dat ik ‘het’ heb opgelopen, en me ziek begin te voelen.

Ik had vol goede moed een ‘weekplanner’ gemaakt. Ja, dag Klaas. Die hebben we geen drie dagen volgehouden.

We proberen …

We proberen de kinderen in beweging te houden. Gevolgd door gezeur of ze niet even op de iPad mogen. We proberen elke dag te gaan fietsen. Gevolgd door gezeur of ze niet even op de iPad mogen. We proberen elke dag een activiteit samen en apart te doen met de kinderen. Gevolgd door gezeur of ze niet even op de iPad mogen. We proberen elke dag ook ons werk te doen. En dán is de iPad ineens niet meer interessant. Dán moet er op de schoot gekropen worden, met ninjazwaarden in uw oor gestoken worden, met een (speelgoed)mitraillette (ik weet het, ik veroordeelde ‘wapens’ vroeger ook, tot ik kinderen kreeg) een gat in uw trommelvlies geklapperd worden. Dán ineens is iedereen klaarwakker.

De dagen zijn soms lang. En iedereen maant maar aan tot ‘genieten he!’. Dat lukt niet altijd. Sorry.

Mijn schrijnende spiegelbeeld

Ik zie foto’s van mensen die tegenwoordig zo geweldig stralen, dat ik alleen nog het schrijnende spiegelbeeld van mezelf in het schermpje van mijn telefoon teruggekaatst zie. Ik draag al drie weken geen bh meer (stiekem eigenlijk al langer door een rib-breuk, maar als ik ‘zes weken’ zou schrijven, zou dat misschien sociaal niet zo aanvaardbaar klinken). Dat is misschien de enige vrijheid-blijheid die ik mezelf heb toegeëigend. De weinige borsten die ik nog heb na het krijgen van kinderen kunnen dat nu toevallig ook wel hebben, dat dan weer wel.

Ik heb mijn benen onthaard, omdat mijn oudste erop stond om bij de eerste zonnestralen ‘korte kleren’ aan te trekken, dus ik voelde me moreel verplicht. De eyeliner rond mijn ogen is vervaagd. Mijn haar is een puinhoop, net als het kot waarin we dienen te blijven zitten tot Maggie zegt dat we weer mogen (en God behoede mij voor die dag dat ik weer vanonder deze steen mag kruipen, de mensen weten niet wat ze zullen aantreffen). Ik zie de kruimels, het stof, de spinnenwebben gewoon liggen, en ik heb beslist om het zo goed mogelijk te negeren. Misschien verdwijnt het dan vanzelf weer, net zoals het er vanzelf is gekomen.