De reden waarom deze fotografe haar baby niet laat huilen is hartverscheurend
De Amerikaanse postte een foto van haarzelf op Facebook, waarop te zien is hoe ze in het babybedje bij haar dochtertje ligt om haar te troosten. Ze zette er de volgende boodschap bij. Slik!
Mijn 'waarom'
“Dit is een foto van een paar weken geleden. Ja, ik klom in het babybedje van mijn kleine meid, die natte, rode kaakjes had van het schreeuwen en van de tandjes die ze kreeg, in de hoop haar te kunnen troosten. Mijn man kreeg mij zo te zien toen hij thuis kwam. Ik post deze foto om jullie mijn ‘waarom’ te tonen. Daar lag ik, in het heetst van de strijd van dat vermoeiende, prachtige ding dat we het ouderschap noemen, en ik herinnerde mij een belofte die ik gemaakt had aan mijn dochter.
Een van de eerste keren dat we Luella achterlieten, was om naar een conferentie te gaan. Daar deelde een missionaris zijn verhaal, en dat heeft me tot in het diepst van mijn ziel geraakt. Het is een moment dat voor altijd gebrand zal staan in mijn fragiele, hormonale nieuwe mamahart, dat al 100 keer fragieler was geworden door mama te worden.
Muisstil
Die missionaris was in een weeshuis in Uganda. Hij had er al vele bezocht, maar deze was anders. Hij kwam binnen in een ruimte waar meer dan 100 babybedjes stonden, met meer dan 100 baby’s. Hij luisterde verwonderd, en verbaasde zich over het feit dat het er muisstil was. Stilte is vreemd in een ruimte met baby’s, laat staan in een ruimte met meer dan 100 kleine baby’s. Hij draaide zich naar de verpleegster en vroeg haar waarom het daar zo stil was. Haar antwoord is iets wat ik nooit zal vergeten. NOOIT. En dat is precies mijn ‘waarom’ moment.
Ze keek hem aan en zei: “Als ze hier ongeveer een week zijn, en als ze uren aan een stuk hebben gehuild, dan stoppen ze uiteindelijk. Omdat ze zich realiseren dat er niemand reageert op hun gehuil.”
Ze houden op met huilen omdat ze weten dat er niemand komt. Niet over tien minuten, niet over vier uur, en misschien zelfs nooit.
Belofte
Ik brak. Mijn hart spatte uiteen in duizend stukjes, en ik had letterlijk de stukjes van de vloer kunnen oprapen in dat auditorium. In de plaats daarvan kwam er een verlangen in mij op. Een belofte in mijn ziel.
We kwamen thuis, en toen Luella die nacht met haar kleine lijfje tegen mij aanlag en ik haar wiegde, maakte ik een belofte een haar. Een belofte dat ik er altijd zou zijn voor haar. Altijd.
Als ik om 2u ’s nachts babygehuil hoor, dan zal ik er voor haar zijn. Bij haar eerste pijntje, haar eerste gebroken hart, altijd zal ik er voor haar zijn. We zullen er zijn om haar vast te houden, om haar te laten voelen, om haar zelf beslissingen te laten nemen. We zullen er gewoon zijn. We zullen haar, soms door onze tranen en frustraties heen, tonen dat het oké is om te huilen. Dat het oké is om te voelen. Dat wij altijd een veilige haven voor haar zullen zijn, en dat wij er altijd zullen zijn voor haar.”
