Mom confession: ik ben blij dat de peuterjaren voorbij zijn

Het onvermogen om zalig diep te slapen is bijwerking van het vroege moederschap waar niemand me voor waarschuwde. Ik was gewaarschuwd voor vermoeidheid, dat wel. Maar niemand waarschuwde me voor ‘het helikopteren’.

Zelfs nadat mijn kinderen mooi volgens een schema sliepen, waren mijn dagen van zorgeloos slapen voorbij. In plaats van diep te slapen, bleef ik waken. Ik zat in een staat net boven het wakker zijn, zodat ik elke schreeuw, knor of verstoring die aangaf dat ik nodig was of dat mijn kind in nood was door had.

Ik moest altijd beschikbaar zijn, zelfs terwijl ik sliep. Tenminste, zo heb ik me de afgelopen tien jaar gevoeld.

Eén wiebel verwijderd van een gebroken nek

Mijn kinderen zijn nu 10 en 6,5 en ik begin te merken hoe mijn hele lichaam nu loslaat, omdat ik minder nodig ben.

Begrijp me niet verkeerd: als moeder ben je altijd nodig. Dat gaat niet weg. Maar de constante angst en stress om je kind te beschermen tegen dreigend gevaar? Die vermindert wel.

Als we bijvoorbeeld naar de speeltuin gaan, ga ik op het bankje zitten. Ondenkbaar voor mama’s van kleine kinderen, ik weet het! Ik hoef niet langer naast alle speeltuigen te lopen terwijl mijn kind klautert, met mijn handen omhoog alsof ik verdedig op een basketbalplein, klaar om een val op te vangen.

Mijn kinderen waren altijd één kleine wiebel verwijderd van een gebroken nek. Wie ontwerpt ook die speelstructuren? Waarom gaapt er altijd een gigantisch gat twee verdiepingen boven de grond waar peuters gemakkelijk doorheen kunnen vallen?

Mijn kinderen waren snel en hun drang om hoger te klimmen won het bijna altijd van mijn rationele pleidooi om op een lager, veiliger, minder waarschijnlijk-dat-je-je-nek-breekt platform te blijven.

Hoera, de kast kan open

Parkeerplaatsen zijn tegenwoordig minder een nachtmerrie. Ik hield telkens de hand van mijn kind vast en terwijl ik stopte om beide kanten op te kijken voor we de parking overstaken. Maar intussen wurmde dat handje zich los en hoorde ik ‘ik kan dat wel alleen!’, terwijl mijn kind al vooruit sprintte.

Ik schreeuwde dan ‘stop!’, hopend ook om mijn sprinter in te halen. Dus hield ik dan maar de pols vast in plaats van dat handje, terwijl ik zachtjes, heel zachtjes, maar wel met mijn tanden op elkaar tanden uitlegde dat ‘nee, proberen sneller te lopen dan de auto's op de parking niet zal voorkomen dat ze je aanrijden. Ze geloofden het niet.

Ik kan mijn kasten tegenwoordig makkelijk openen. Geen geklungel meer met het kinderslot dat daar zit om te voorkomen dat mijn kinderen niet per ongeluk vaatwasmiddel zouden inslikken of zware en breekbare ovenschalen over zich heen zouden trekken.

Oké, legoblokjes bezaaien nu mijn tapijten, maar ze veroorzaken tenminste alleen maar pijnlijke voeten en geen verstikkingsgevaar meer. Bleef de wc-bril openstaan? Vervelend. Maar ik ben tenminste niet meer bang dat mijn kind er voorover invalt.

Beheersbare lijst

Het constante gevoel van angst en hyperwaakzaamheid dat je nodig hebt om het dagelijkse leven als nieuwe ouder door te komen? Ik mis het niet! Hoe graag anderen ook willen dat ik die dagen zou missen, ik mis ze niet.

Als ik gezinnen zie die hun kinderen wegjagen van gevaar en hun baby's zie wippen om ze te kalmeren, denk ik niet: ‘Oh, dat mis ik.’ In plaats daarvan denk ik: ‘ik ben blij dat ik niet meer in die fase zit.’

Vandaag duiken er nieuwe zorgen en nieuwe angsten op, nu mijn kinderen ouder worden. Hoe doen ze het op school? Hoe gaan ze om met vriendschappen? Wanneer praat ik met hen over puberteit en seks? Spelen ze te veel videospelletjes? Doen ze te veel activiteiten? Doen ze niet genoeg?

De lijst zal altijd lang zijn, maar het voelt beter beheersbaar. Misschien is dat zo. Of misschien word ik er beter in. Misschien is het een beetje van beide.

Heerlijk samen lezen

Mijn jongste en ik bekeken video's van toen ze een baby was en haar broer een kleuter. We giechelden over hoe lief ze waren, met haar dikke wangetjes en zijn eekhoornstemmetje. En daarna … gingen we allebei verder ons boek. Sinds kort vindt ze het heerlijk om naast me te zitten terwijl we samen rustig lezen.

Haar broer speelde rustig aan met vriendjes uit de buurt, zonder dat ik erbij hoefde te zijn om hem te schaduwen voor het geval hij zou vallen. Als hij valt, heeft hij een horloge waarmee hij me kan bellen. En dan kom ik aangerend.

Als je je in de eerste jaren van het ouderschap afvraagt waaraan je begonnen bent, hou dan vol. Misschien mis je die tijd ooit. Maar misschien zit je ook op een plek waardoor je die tijd helemaal niet mist.

Laten we opnieuw praten als mijn kinderen tieners zijn. Me zorgen maken over mijn kinderen die loslopen over een parking lijkt misschien een droom, vergeleken met zorgen die ik me ga maken als ze die parking zelf oprijden.

Bron: vrij vertaald naar Motherly